Przygotowanie testu scyzoryka Victorinox Picnicker zajęło mi lat 20… w tym tempie daleko nie zajadę, zatem omówka scyzoryka Victorinox Nomad One Hand (model 0.8351.MWC) pojawia się na łamach „Czasopisma Lege Artis” już po kilku miesiącach od jego zakupu.
Zacznijmy od początku, czyli skąd właściwie kolejny scyzoryk w mojej kieszeni? Odpowiedź jest prostsza niż się wydaje: otóż pomyślałem sobie, że dwie dekady pracy to dobry moment by staruszek przeszedł na zasłużoną emeryturę. Rychło okazało się, że stary Vicek nie ma takich zamiarów — po kilku tygodniach w szufladzie wślizgnął się jakoś do mojego rowerowego plecaka; Nomad wędruje po górach i dolinach, Picknicker stara się być pod ręką w tych momentach, kiedy myślałem, że żaden przyrząd nie będzie potrzebny.
Już na pierwszy rzut oka widać, że scyzoryk Victorinox Nomad One Hand to młodszy — modniejszy, nieco bardziej krzykliwy — kuzyn Picknickera. Wprawniejsze oko dostrzeże pewne różnice, ale czy te różnice przekładają się na większą wygodę użytkowania?
Parametry scyzoryka Victorinox Nomad One Hand prezentują się następująco:
- 11,1 cm długości — dla mnie to jest właśnie ten klasyczny rozmiar Vicków. Nie przepadam (także wizualnie) za ich największymi scyzorykami (13 cm), które wydają mi się nieco karykaturalnie napompowane, natomiast to co producent nazywa scyzorykami średniej wielkości (91 mm) nie przekonuje mnie ze względu na brak blokady ostrza;
- kompozytowe okładziny wykonane z czerwonego nylonu z gumowymi paskami antypoślizgowymi –nie będę ukrywał, że Nomad zdobył moje serce, już w sklepie, przez dotyk; pewność chwytu (także mokrą dłonią) na pewno nie sięga wysokich standardów noża Mora Eldris, ale naprawdę jest super. Na dziś uważam, że kompozyt bije na głowę poliamid, z którego wykonana jest oprawa Picnickera, aczkolwiek zdaję sobie sprawę z tego, że liczy się także trwałość po latach. (Ceną wygodnych okładzin jest brak białego krzyża greckiego, ikonicznego symbolu marki Victorinox — krzyż jest, ale ma postać grawerunku);
- ostrze: ząbkowane, otwierane jedną ręką, blokowane liner-lockiem (o długości 95 mm) — kolejny „bajer”, którym Nomad wygrywa z Picknickerem. Otwieranie nie jest tak szybkie jak na przykład w przypadku noża RAT-1 — mimo sporego otworu na palec posługiwanie się scyzorykiem jedną ręką jest dość trudne, wygodne złożenie wymaga użycia obu dłoni — ale stalowy liner-lock blokujący ostrze budzi większe zaufanie niż plastikowy suwaczek. Ząbkowane ostrze tnie świetnie… i na razie nie staram się myśleć jak będzie wyglądało jego ostrzenie…;
- otwieracz do kapsli z blokowanym śrubokrętem 6 mm oraz przyrządem do zdejmowania izolacji — także tutaj widać wyraźne różnice: montowany w modelu Picknicker przyrząd jest wyraźnie mniejszy, śrubokręt ma szerokość 5 mm, nie jest też w żaden sposób blokowany;
- pozostałe funkcje są identyczne jak w scyzoryku Victorinox Picknicker: korkociąg (nie istnieją dla mnie scyzoryki bez tego użytecznego narzędzia), otwieracz do konserw ze śrubokrętem 3 mm i otwieraczem do konserw, szydło ze szpikulcem;
- nie wszystkiego jest jednak więcej lub lepiej: scyzoryk Victorinox Nomad One Hand 0.8351.MWC nie posiada pincety oraz wykałaczki, które są na wyposażeniu modelu Picknicker.
W praktyce: scyzoryk jest znacznie wygodniejszy, ładnie klei się do dłoni, dzięki czemu nie mam obaw, że się wyślizgnie. Otwarcie ostrza jest o niebo wygodniejsze, nawet na mokro lub w rękawicach. Liner-lock działa pewnie — tu też nie mam obaw, że go zapaćkam i nie zamknę. Ostrze tnie wszystko — wszystko co mu zadaję — aż miło; myślę, że to właśnie efekt ząbkowania, które powinno wybaczać więcej. Słowem: jeśli Victorinox Picknicker jest scyzorykiem bardzo dobrym, to Nomad One Hand jest narzędziem świetnym.
A zatem jeszcze raz: scyzoryk czy nóż składany? Pamiętając o ograniczeniach i potencjalnych problemach prawnych w niektórych państwach (por. „Scyzoryk czy nóż składany? (§ 42a WaffG)”) ponownie postawiłem na zwykły scyzoryk — znów wybrałem scyzoryk. Widząc jednak jego ograniczenia i przywary — z których za największą uważam relatywnie małą odporność na zabrudzenia — wydaje mi się, że niedługo zdecyduję się na jeszcze jedno narzędzie, tym razem z głownią stałą.
Ale o tym być może w następnym odcinku.