Nie wiem jak szybko rozwija się jurysprudencja posłów PiS, jednak pragnę zauważyć, że tekst pt. „Słynne masło roślinne” ukazał się na łamach już 5 lat temu — a dziś do moich ważkich tez doszlusował Trybunał Sprawiedliwości EU.
Otóż w dzisiejszym wyroku TSUE (w sprawie Verband Sozialer Wettbewerb eV p-ko TofuTown.com GmbH, C-422/16) powiedziano, że żywność wyłącznie roślinnego pochodzenia nie może być wprowadzana do obrotu pod nazwami zastrzeżonymi dla mlecznych produktów pochodzenia zwierzęcego — a dotyczy to takich towarów jak „mleko”, „śmietana”, „ser”, „masło” i „jogurt”.
wyrok TSUE z 14 czerwca 2017 r., Verband Sozialer Wettbewerb eV p-ko TofuTown.com GmbH (C-422/16)
Wykładni (…) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych (…) należy dokonywać w taki sposób, że przepisy te stoją na przeszkodzie temu, by nazwa „mleko” oraz nazwy, które rozporządzenie to zastrzega wyłącznie dla przetworów mlecznych, były stosowane do oznaczania — dla celów wprowadzania do obrotu lub reklamy — wyrobów wyłącznie roślinnego pochodzenia, nawet wówczas, gdy nazwy te są uzupełnione wyjaśnieniem lub opisem wskazującym na roślinne pochodzenie danego produktu, chyba że produkt ten jest wymieniony w [przepisach szczególnych].
Sprawa dotyczy niemieckiej spółki TofuTown.com GmBH, producenta żywności wegetariańskiej i wegańskiej — w tym wyłącznie roślinnych produktów oferowanych pod nazwami „Soyatoo masło z tofu”, „serek roślinny”, „Veggie-Cheese” (nie sądzę, by niemiecki producent używał wyrazów „masło” lub „ser”, no ale tak jak polskie sądy wszystko anonimizuje, to TSUE dużo tłumaczy). Jednak zdaniem stowarzyszenia zajmującego się zwalczaniem nieuczciwej konkurencji stosowanie takich nazw dla żywności pochodzenia roślinnego narusza prawo EU dotyczące oznaczania mleka i przetworów mlecznych — zatem wniosło powództwo o zaprzestanie praktyk.
W ocenie TofuTown.com GmBH takie nazwy produktów roślinnych nie są nieuczciwą konkurencją — bo konsumenci już inaczej rozumieją wyrazy „mleko, ser, masło”, zarazem dla wegetarian pojawiają się stosowne dopiski odsyłające do roślinnego pochodzenia („tofu, ryż”) — zatem regulacja jest przestarzała.
Spór z niemieckiego sądu trafił (w trybie prejudycjalnym) do TSUE, który podzielił stanowisko organizacji strzegącej praw konsumentów: rozporządzenie ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych zastrzegają takie nazwy jak „śmietana, chantilly [co oznacza bitą śmietanę, przyp. TSUE], masło, ser i jogurt” wyłącznie dla przetworów mlecznych, tzn. produktów pochodzących z mleka. (Wyjątki dotyczą tylko i wyłącznie ściśle określonych produktów — jak np. „crème de riz” oraz używania frazy „cream” z pojęciem uzupełniającym.)
Nie ma przy tym znaczenia czy producent stosuje dodatki do nazw („tofu, sojowe, wegańskie, wege”, etc.) — w żadnym bowiem przypadku nie można wykluczyć wprowadzenia konsumentów w błąd (sic!).
Dla jasności: zdaniem TSUE regulacja nie dyskryminuje producentów części wegetariańskiej żywności — części, bo już substytuty mięsa i ryb nie podlegają w.w. ograniczeniom — albowiem są to różne produkty, podlegające różnym przepisom.
Zamiast komentarza (który w ustach świeżo upieczonego wegetarianina o prawie 18-miesięcznym stażu będzie brzmiał nieco pokrętnie): toć to tofu to są istne skumbrie w tomacie! Konsument wprowadzony w błąd — bo zobaczy na opakowaniu napis „mleko sojowe” (pomyśli, że krowę karmiono soją?) lub nie zrozumie czym jest masło z tofu.
Ale jeszcze lepsze, że liczy się nie sens i słuszność, lecz lobbing: fałszywy kotlet sojowy przejdzie, bo producenci befsztyków nie wynegocjowali sobie własnego rozporządzenia! Więc taki konsument-mięsożerca nie jest już wprowadzany w błąd…