Niedziela, trochę przed piątą popołudniu. Wylotówka na Wilkszyn. Naszło mnie na popedałowanie do Brzegu Dolnego, zobaczyć most (nie warto, emocji tyle co w woreczku po parówkach — to jest jakiś szok, że teraz nawet mosty muszą być nudne i brzydkie…) i wrócić po drugiej stronie rzeki.
Tuż przed tabliczką oznajmiającą zakończenie mojego miasta — wypadek. Na poboczu leży motor, obok stoi radiowóz, po przeciwnej stronie przejazd blokuje jednostka straży pożarnej. Paru okolicznych młodzieńców robi za cały tłum, auta puszczają jakąś gruntówką przyległą do szosy.
Zsiadam z roweru, z plecaka wyciągam aparat, robię parę zdjęć. Zza pleców słyszę znudzono-służbowe „czy tak wolno robić zdjęcia? tu nie wolno robić zdjęć!” i już wiem — znów ktoś konfabuluje. Jak to — czy jest jeszcze jakieś miejsce, gdzie nie wolno robić zdjęć?
Tym razem padło na trzech strażaków, którzy chowają się przed żarem na tylnym zderzaku swojego MAN-a. Dwóch z nich na oko młodszych ode mnie, troszkę się zmieszali (jedną z najlepszych rzeczy wynikających z upływu lat jest mimowolne nabywanie autorytetu; musiała ich zmylić moja kultowa koszulka Kleina (cóż poradzę, że kupiłem ją u schyłku ubiegłego stulecia, lecz nadal się w nią doskonale mieszczę?). Zadaję tradycyjne pytanie naiwniaka („a dlaczego?”), odpowiada mi tradycyjne zniecierpliwienie.
Jasne, nie chcę się plątać pod nogami ludziom, którzy mają niewdzięczną robotę w niedzielny upał. W dodatku nie wiadomo czy facet z aparatem tak naprawdę nie zamierza kraść części z rozbitego motoru (albo sam już nie wiem co). Ale to na pewno nie jest tak, że nie wolno robić w takich miejscach zdjęć. Nie ma przepisu, który by tego zakazywał. W ogóle z tymi wszystkimi zakazami fotografowania jest już lekka przesada — z jednej strony władze rejestrują i monitorują każdy nasz krok, a z drugiej strony aparat fotograficzny bierze się za narzędzie zamachowca.
Dziękuję, skończyłem, jadę dalej.