Dziś w ramach wieczornego przeglądu prasy zachęcam do poczytania artykułu „Facebook: Rządowy profil a polubienia. Czy KPRM powinna reklamować firmy?” autorstwa Patryka Słowika (tu link do tekstu opublikowanego w serwisie „Gazety Prawnej”), a przy okazji do rozbudowanej omówki zagadnienia w „Dzienniku Internautów”.
W dużym skrócie — zachęcam do przeczytania obu tekstów nie tylko dlatego, że miałem przyjemność wypowiedzieć się dla „DGP” ;-) — rozchodzi się o to, że szeroko pojęta administracja publiczna coraz chętniej korzysta z nowoczesnych środków przekazu, nieco po macoszemu traktując oficjalny publikator, którym jest Biuletyn Informacji Publicznej. Tymczasem pamiętając o konieczności nadążania za modą — stąd właśnie moje napomknięcie o Calvinie Coolidge, bo zawsze jak ktoś mi mówi o nadążaniu za zmianami, to przypomina mi się jego
Don’t hesitate to be as revolutionary as science. Don’t hesitate to be as reactionary as the multiplication table
Jakby bowiem na to nie patrzeć, przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej wyraźnie określają sposoby komunikacji podmiotów zobowiązanych do dzielenia się z nami informacją publiczną, więc skoro nie ma tam serwisów społecznościowych, to nie można wychodzić przed szereg. Zresztą z publikowaniem istotnych informacji na Twitterze czy Fejsbóku jest jeszcze parę dodatkowych problemów:
- nigdy nie mamy pewności czy informacje będą tam dostępne „na wieki wieków” — Kancelaria Prezesa Rady Ministrów nie ma kontroli nad działalnością usługodawcy, który może zawsze skasować wiadomość albo zwinąć manatki,
- takie serwisy czasem uzależniają zapoznanie się z całością danych od zalogowania się — czyli jeśli miła mi jest prywatność (albo po prostu nie lubię Fejsbóka), to nie będę miał możliwości zapoznania się z obwieszczanymi dokonaniami.
Słowem: jeśli zdaniem KPRM nowoczesne au courant wymaga bycia on-line, a BIP jest już passé, to nie pozostaje nic innego jak podjęcie inicjatywy ustawodawczej. Dopóki jednak ustawa o dostępie do informacji publicznej mówi, że BIP i BIP, to przecież jest jasne, że tylko BIP i BIP.
A skąd w tytule efekt Coolidge’a? Tak mi się skojarzyło, że nasz rząd jest taki sam: może zdziałać dużo i chętnie, pod warunkiem, że nikt nie będzie wymagał od niego monogamii. BIP jest jak stara, nudna żona — Twitter i Fejsbók jak wesołe panienki w kusych spódniczkach, z którą w dodatku dobrze się pojawić publicznie.