A teraz coś… na marginesie ;-)
Kontynuując tradycję tekstów krótkich i treściwych — czyli takich, których trzaśnięcie zajmuje mi góra kwadrans — zwracam uwagę na dzisiejszy wyrok Trybunału Sprawiedliwości EU w sprawie Smaranda Bara vs. Președintele Casei Naționale de Asigurări de Sănătate (C-201/14), z którego wynika, że owszem: urząd może przekazać dane osobowe innemu urzędowi, jednak wyłącznie wówczas jeśli istnieje po temu ustawowa regulacja, określająca m.in. zasady przekazywania i przetwarzania danych osobowych (wyrok TSUE z 1 października 2014 r.).
W sprawie poszło o coś takiego: rumuński fiskus przekazał dane o dochodach uzyskiwanych przez podatnika (osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na własny rachunek) ichniemu NFZ-owi. Tamtejsze prawo zezwala na przekazywanie publiczne danych osobowych przez podmioty do organu ubezpieczenia zdrowotnego — ale nie danych o uzyskiwanych zarobkach. Zdaniem osób, których dane zostały przekazane z urzędu do urzędu działanie takie było niedopuszczalne, a to ze względu na brak podstawy prawnej oraz informacji o dalszym przetwarzaniu danych osobowych.
W wydanym wyroku TSUE podzielił pogląd skarżących: dyrektywa 95/46/WE zezwala na dalsze przetwarzanie danych osobowych, jednak wyłącznie pod warunkiem udzielenia rzetelnej informacji o fakcie przekazania danych innemu administratorowi danych. Natomiast ograniczenia w wykonywaniu tego obowiązku powinny wynikać z obowiązującej ustawy.
Dodałbym, że w polskiej ustawie o ochronie danych osobowych mamy o tym art. 25 ust. 2 pkt 5 UoODO, w myśl którego m.in. organy państwowe oraz podmioty niepubliczne wykonujące zadania publiczne zwolnione są z obowiązków informacyjnych w zakresie przetwarzania danych osobowych, oczywiście jeśli robią to w granicach swoich kompetencji. (Oczywiście osobną sprawą jest to czy zakres danych, ich cel — oraz w ogóle sam fakt — takiego przetwarzania w ogóle uzasadnia takie działania, no ale z tym w państwie powszechnej inwigilacji nigdy nie ma problem…)