Nie sposób nie odnotować tej informacji: zmowa cenowa sprzedawców zegarków została wykryta i ukarana przez UOKiK. Dystrybutor zegarków Swatch oraz pięciu detalistów (w tym Vistula, czyli salony W.Kruk i Max-Time) dostali łącznie prawie 2 mln kar za niedozwolone ustalanie cen minimalnych. Praktyka trwała 10 lat i dotyczyła m.in. zegarków takich firm jak Omega, Tissot, Longines, Swatch i Rado.
UOKiK ustalił m.in. uzgadnianie warunków cenowych sprzedaży zegarków, w tym maksymalnych rabatów — z cytowanej w decyzji korespondencji przedsiębiorców wynika, że uczestnicy porozumienia dopuścili 12% poziom rabatów — i ani złotówki więcej („na stronie w internecie jeżeli się umawiamy na 12% bez groszy to tak też powinno być, i ani złotówki mniej, ponieważ nie jest to gra fair” oraz „Dzwoniłeś do mnie w sprawie cen i zmieniłem je w podanym przez Ciebie terminie, powiedziałeś również,że zadzwonisz do reszty, nie mam powodów, aby Ci nie wierzyć, jak więc nazwać fakt,że nikt nie posłuchał Twojej prośby poza mną?” — ciekawie wygląda też opis podchodów stosowanych przez „konkurentów” w celu ustalenia jakich rabatów potrafią udzielać swoim klientom).
Zdaniem UOKiK działania tego rodzaju — ustalanie przez konkurentów działających na jednym rynku jednolitych cen sprzedawanych towarów — stanowi zakazane porozumienie skutkujące ograniczeniem konkurencji. Działań takich zakazuje wprost art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na: ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów). Doszło przy tym do zawarcia porozumienia cenowego, które nie musi mieć postaci sformalizowanej (spisanego dokumentu, w którym strony zobowiązują się do podejmowania określonych działań) — wystarczy jeśli dojdzie do uzgodnień w dowolnej postaci (definicję porozumienia przynosi art. 4 pkt 4 UoOKiK).
Z decyzji wynika także, że wiodącą rolę w zmowie cenowej odgrywał dystrybutor Swatch Group Polska (co nadaje zmowie charakter porozumienia horyzontalnego), ale uczestnicy porozumienia (detaliści) komunikowali się bezpośrednio między sobą (porozumienie wertykalne). Łączną cechą porozumień był cel w postaci ograniczenia konkurencji — zmniejszenia wpływu „dzikiego” obniżania cen przez poszczególnych uczestników rynku na cenę zakupu przez konsumentów.
Nie ma przy tym znaczenia, iż Swatch wskazał jako cel porozumienia „ochronę marek” sprzedawanych zegarków — to chyba częsty argument sprzedawców „lepszych towarów”: że nie mogą dopuścić do ich tańszej sprzedaży, ponieważ zabiłoby to prestiż marki — działania takie są dopuszczalne o tyle, o ile nie polegają na ustalaniu cen sprzedaży towarów.
Tytułem komentarza: akurat kartele cenowe uważam za największe zło naszego rynku — zaraz obok nadmiernej koncentracji (tj. sytuacji, w której prawo dozwala tworzenie się rynkowych czeboli, które budują swój potencjał na wykupywaniu konkurentów i mniejszych konkurentów). Jeśli rynek ma być rynkiem, to każde tego rodzaju działanie powinno być zwalczane z najwyższą surowością — i tu widzę duże pole do popisu dla UOKiK (nie w przypadku nieszczęsnych klauzul abuzywnych, na których najczęściej tępi się drobnicę).
Aby jednak nadmiernie nie słodzić: sądzę, że UOKiK mógłby pokusić się o pewne skrócenie treści decyzji, co sprzyjałoby jej czytelności i przejrzystości — a przez to może nawet wpłynęło pozytywnie na zrozumienie prawa wśród przeciętnego odbiorcy? (Inna sprawa, że mam wrażenie, że treść decyzji w pliku PDF jest podwójna, tj. komuś coś się wkleiło — ale to inna sprawa, bo zauważył ten, kto w miarę przebrnął…)