Cóż za koincydencja: wczoraj w Dzienniku Ustaw ukazał się tekst jednolity ustawy o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2016 r. poz. 1528) — niedawno też zwrócono mi uwagę na opublikowany na stronach RCL projekt ustawy o kredycie hipotecznym.
W znacznej mierze powiela on rozwiązania znane już dziś właśnie z regulacji odnoszącej się do kredytu konsumenckiego (w pewnym sensie ta ustawa jest o mnożeniu bytów — będzie prawo bankowe, będzie kredyt konsumencki, będzie kredyt hipoteczny).
Ciekawostką jest natomiast pomysł na penalizację braku aktualizacji danych kredytobiorcy w BIK: projektowany art. 67 ustawy przewiduje karę grzywny do 30 tys. złotych dla osoby, która wbrew obowiązkowi nie przekazuje do BIK informacji o zmianie statusu dłużnika. (Jeszcze ciekawiej wygląda art. 67 ust. 2 — nie umiem teraz powiedzieć czy w ten sposób ustawodawca przewiduje „równoległą” karę dla członków zarządu, czy też ma być to sankcja alternatywna — „jeśli” nie ustali się osoby z ust. 1).
art. 67 ustawy o kredycie hipotecznym (projekt)
1. Kto, będąc do tego obowiązanym, nie przekazuje do instytucji utworzonej na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Prawo bankowe informacji o całkowitym wykonaniu zobowiązania albo jego wygaśnięciu, stwierdzeniu nieistnienia zobowiązania albo korekcie jego wysokości oraz o nowo powstałych zobowiązaniach w terminie 7 dni od wystąpienia zdarzenia uzasadniającego przekazanie informacji,
podlega grzywnie do 30 000 złotych.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1, będąc członkiem zarządu podmiotu będącego kredytodawcą w rozumieniu art. 3 pkt 3 lub osobą uprawnioną do jego reprezentacji.
Art. 105 ust. 4 prawa bankowego to oczywiście podstawa prawna funkcjonowania Biura Informacji Kredytowej oraz przetwarzania informacji stanowiących tajemnicę bankową, a także udostępniania tych informacji innym kredytodawcom, także w zakresie niezbędnym do ustalania scoringu klienta.
Problem skutków braku aktualizacji informacji przekazywanych do BIK jest mi znany — nie budzi przecież wątpliwości (także w orzecznictwie), że nieaktualna informacja o nieistniejącym zadłużeniu stanowi naruszenie dóbr osobistych klienta — natomiast mimo wszystko nie mam pewności czy zaostrzenie sankcji jest najlepszym możliwym rozwiązaniem (zwłaszcza, że oczyma wyobraźni już widzę te mejle…)