Peter Longerich, „Himmler. Buchalter śmierci” — czyli dlaczego trzeba uważać na niepijące, nadmiernie ugrzecznione i wycofane jednostki…

Z góry przyznam, że nie wiem czy ciekawe są biografie ludzi dobrych, po prostu raczej takich nie czytam, obawiając się, że dobro jest nudne. Natomiast Hitler, Stalin, Mussolini… wychodząc z tego samego założenia, dla którego brukowce świetnie się sprzedają jeśli mają goliznę lub wypadek na okładce — dziś biorę się za recenzję książki Himmler. Buchalter śmierci” (autor Peter Longerich).


Longerich Himmler recenzja
Książka Petera Longericha „Himmler. Buchalter śmierci” to solidnie udokumentowana biografia architekta zbrodni hitlerowskich

Na początek istotne założenie: biografia drugiej lewej ręki Hitlera (tak nazywam sobie Himmlera po lekturze tej książki; pierwszą prawą ręką byli na pewno Hess i Bormann, za nimi Goebbels; pierwszą lewą Goering) nie jest tak fascynująca jak życiorys samego Führera — ale też i po lekturze książki można zadać dobre pytanie: jakimż to zrządzeniem losu osoba pokroju Heinricha Himmlera mogła dojść tak daleko w strukturach hitlerowskich Niemiec? Nawet nie trzeba pamiętać przedwojennych dowcipów o aryjskich Teutonach, którzy są blondynami jak Hitler, szczupłymi jak Goering i wysokimi jak Goebbels — jak się okazuje Heinrich Himmler tak naprawdę nigdy nie odznaczał się niczym szczególnym…

Co zatem złożyło się na to, że ten nieśmiały, opóźniony w rozwoju społecznym, słaby fizycznie, długo i silnie związany z rodzicami, mający olbrzymie problemy w relacjach z kobietami — przez to wszystko wścibski do końca (stąd „rozkaz małżeński” określający parametry żon SS-manów) — nieudacznik z dobrego domu, który cały czas miał kompleksy związane z mizerną posturą oraz brakiem doświadczenia wojennego, który ukończył studia rolnicze, ale nie mógł znaleźć żadnej sensownej roboty (dopóki nie zaczął pracować dla NSDAP — a dokładnie dla Gregora Strassera) — wspiął się w nazistowskiej strukturze władzy aż tak wysoko?

Jaki zbieg okoliczności sprawił, że wychowany w duchu bawarskiego katolicyzmu zwrócił się ku okultyzmowi, starogermańskim (teutońskim) wierzeniom, a nawet planom zrehabilitowania palonych czarownic — czy tylko chodziło o walkę z kościołem, którzy mógł zjednoczyć Niemców w opozycji wobec wściekłej władzy, zaś pokonanie chrześcijaństwa miało doprowadzić do przywrócenia germańskich tradycji? Skąd u niespełnionego agronoma taki zapał do realizacji rasistowskich koncepcji, także wobec samych Niemców (Lebensborn)? Skąd w tym przesadnie ugrzecznionym facecie takie upodobanie do otaczania się skompromitowanymi nieudacznikami i kryminalistami — od których wymagał i bestialstwa, i życia zgodnego z regułą zakonu SS?

„Himmler. Buchalter śmierci” to książka, w której odpowiedzi na wszystkie te pytania nie znajdziemy. Chociaż Reichsführer-SS solidnie dokumentował swoje życie, zaś niemiecka arcydokładność pozwala na odtworzenie szeregu decyzji (prawie każda ma swój numer, publikator, etc.), a Peter Longerich zadał sobie mnóstwo trudu by udokumentować u źródła swoje tezy (w książce znajdziecie przeszło 3,5 tys. przypisów!), to jednak najważniejszego nie dowiemy się nigdy.

Biografię Himmlera naprawdę warto przeczytać, choć to lektura ciężka i długa, ale dająca bardzo dużo do myślenia…

subskrybuj
Powiadom o
guest

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

6 komentarzy
Oldest
Newest
Inline Feedbacks
zerknij na wszystkie komentarze
6
0
komentarze są tam :-)x