Staranność dziennikarska oznacza m.in. obowiązek weryfikacji źródeł rozpowszechnianych informacji — co jednak w przypadku powoływania się na wcześniej publikowane teksty, lub też przedruk artykułów? Czy w takim przypadku za ewentualne naruszenie dóbr osobistych odpowiedzialność ponosi wyłącznie autor pierwotnego tekstu — zatem wydawca, który skorzystał z ustawowego prawa przedruku z odpowiedzialności tej jest zwolniony? (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 października 2016 r., sygn. akt VI ACa 262/16).
W jednym z portali przedrukowano tekst sugerujący, że głośne zabójstwo dziennikarza z Mławy nastąpiło na zlecenie pewnego biznesmena, któremu szkodziły nieprzychylne artykuły. W tekście padło tylko jedno nazwisko — właśnie owego przedsiębiorcy.
Pomówiony wniósł powództwo o ochronę dóbr osobistych żądając m.in. zakazania publikowania dalszych informacji o rzekomych związkach ze śmiercią dziennikarza, publikacji przeprosin oraz zasądzenie 10 tys. złotych na cel społeczny.
[Wydawca] przeprasza [powoda] za opublikowanie na portalu (…) w artykule bezpodstawnych sugestii dotyczących [powoda], które naruszały jego dobre imię.
Sąd częściowo roszczenia uwzględnił i nakazał wydawcy opublikowanie przeprosin: niezależnie od okoliczności śmierci dziennikarza (w tamtym czasie toczyło się jeszcze postępowanie karne) sugerowanie, że mógł się on „narazić” biznesmenowi narusza dobra osobiste w postaci czci — albowiem ma negatywny wpływ na zaufanie i szacunek do człowieka.
art. 12 ust. 1 ustawy — prawo prasowe
Dziennikarz jest obowiązany:
1) zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło (…)
Od odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych nie można się uchylić wskazując, że portal dokonał tylko przedruku oryginalnego tekstu (art. 25 pr.aut.). Obowiązek zachowania szczególnej staranności i rzetelności dziennikarskiej dotyczy wszystkich materiałów prasowych, niezależnie od ich źródła, także informacji przedrukowanych i cytowanych. Wykonywanie prawa przedruku nie jest okolicznością uchylającą bezprawność naruszenia dóbr osobistych w opublikowanym materiale prasowym.
Niezależnie od tego czy pozwany ocenia źródło przedrukowanej informacji jako wiarygodne, powinien był zweryfikować informacje u zainteresowanej osoby. Zamiast tego postawiono na sensację: tekst ukazał się w kilka godzin po pierwotnej publikacji, co siłą rzeczy uniemożliwiło jakąkolwiek weryfikację danych.
Prasa ponosi odpowiedzialność nie tylko za wprost opublikowane informacje, ale także za sugestie (nawet jeśli nie sposób jakichkolwiek sugestii nazwać „jednoznacznymi”), jeśli stawiają one osobę w złym świetle.
Każdy atak na dziennikarza zagraża wolności prasy, w takiej sytuacji dziennikarze mają prawo i obowiązek drążyć temat „uciszania”, jednak stawianie — personalnych lecz niczym niepotwierdzonych — zarzutów nie jest realizacją uprawnień wynikających ze społecznej roli mediów. Prasa nie może uzurpować sobie prawa do orzekania o popełnieniu przestępstwa, zwłaszcza jeśli nie jest w stanie choćby uprawdopodobnić zarzutów.