A teraz coś z całkowicie innej beczki: czy odszkodowanie za odtwarzanie muzyki w lokalu gastronomicznym bez umowy zawartej z organizacją zbiorowego zarządzania prawami może dotyczyć wyłącznie dni, w których odbyła się kontrola, czy można jednak domniemywać, że utwory były puszczane także w innych okresach? Czy OZZ może powołać się na zainstalowaną na smartfonie aplikację do rozpoznawania piosenek? I na zakończenie: czy odsetki od odszkodowania należne są za okres, w którym kontrola wykazała korzystanie z utworów, czy jednak od wezwania — a może od dnia wydania wyroku? (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20 grudnia 2017 r., sygn. akt V ACa 226/17).
Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi przeprowadziła (łącznie trzy) kontrole w restauracji, w czasie których ustalono, że w lokalu przez kilkanaście miesięcy (czas między pierwszą a ostatnią wizytą) odtwarzano muzykę należącą do repertuaru objętego ochroną organizacji. Restauracja nie miała zawartej umowy licencyjnej na odtwarzanie muzyki, nie opłacała zatem tantiem. Zgodnie z tabelami wynagrodzenie za publiczne odtwarzanie utworów w takich restauracjach wynosiło 114,88 złotych miesięcznie, zatem do spółki prowadzącej lokal trafiło wezwanie do zapłaty na 4,3 tys. złotych (jako dwukrotność należności za okres korzystania z utworów).
Zdaniem pozwanej restauracji organizacja nie wykazała, iżby muzyka była puszczana poza trzema dniami kontroli, zaś ustalenia kontrolerów i ich notatki nie mają waloru dowodu w postępowaniu cywilnym, zatem jako wyłącznie oświadczenie powoda, podlegać powinny udowodnieniu w inny sposób.
Sąd prawomocnie uwzględnił powództwo i zasądził dochodzoną kwotę z odsetkami od dnia wyroku: powodowe stowarzyszenie jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w rozumieniu art. 104 ust. 1 pr.aut. uprawnioną do zarządzania prawami na polu publicznego odtwarzania utworów muzycznych i słowno-muzycznych. Oznacza to, że jest czynnie legitymowane w niniejszej sprawie, niezależnie od tego, że nie ma obowiązku wykazywania praw do konkretnych utworów.
Fakt prowadzenia i ustalenia kontroli pośrednio potwierdza korespondencja wysyłana do restauracji przez OZZ — gdyby strona pozwana rzeczywiście kwestionowała uprawnienie do żądania zapłaty, udzieliłaby negatywnej odpowiedzi, tymczasem okoliczności tej nie zaprzeczono nawet w odpowiedzi na pozew (art. 230 kpc). Sąd nie miał także wątpliwości jakie utwory można było usłyszeć w czasie inspekcji — kontrolerzy posługiwali się zainstalowanymi na smartfonach aplikacjami identyfikującymi muzykę, zaś taki sposób identyfikacji muzyki jest wiarygodny.
Nie ma także potrzeby udowadniania każdego dnia po kolei: skoro kontrola wykazała, że muzyka była puszczana w granicznych datach, można domniemywać, że można było jej słuchać także w tzw. międzyczasie (a jeśli strona pozwana uważa, że jest inaczej, to ciężar dowodu spoczywa właśnie na niej).
W przypadku naruszenia autorskich praw majątkowych uprawnionemu przysługuje odszkodowanie w wysokości dwukrotności należnego wynagrodzenia (art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b pr.aut.), którego wysokość ustala się na podstawie zatwierdzonych tabel (art. 110(12) pr.aut.). Sąd nie podzielił jednak stanowiska organizacji co do okresu, za jaki należne są odsetki: w przypadku odszkodowania za odtwarzanie muzyki bez licencji należy liczyć je od dnia ogłoszenia wyroku, a wynika to z zasady, że należy brać pod uwagę wynagrodzenie, które byłoby należne według chwili jego dochodzenia (analogia do art. 363 par. 2 kc).
Reasumując: odtwarzając publicznie popularne utwory muzyczne warto jednak pamiętać o wynagrodzeniu dla twórców — dla tych innych zawsze znajdzie się coś na CC.