A skoro wczoraj było o tym, że (być może) posłowie kończący 65 rok życia będą mogli dalej pełnić mandat pod warunkiem przedstawienia zaświadczenia o stanie zdrowia — dziś kilka zdań o tym czy Biuro Prasowe Kancelarii Sejmu może zażądać sprostowania opublikowanej w gazecie informacji dotyczącej działalności Marszałka Sejmu? A przy okazji: czy można żądać sprostowania sugestii dziennikarskich zawartych w artykule? (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 9 lutego 2018 r., sygn. akt VI ACa 1495/17).
[Tu powinno być zdjęcie plakatu bezimiennego posła, ale powiedzmy, że na razie zdjęła mnie litość.]
W gazecie napisali, że Marek Kuchciński, Marszałek Izby Poselskiej, przeciągał sprawę wniosku o uchylenie immunitetu poselskiego — zażądał od wnioskodawczyni (małżonki posła) uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez podanie daty urodzenia posła. W ocenie dziennikarza żądanie było nielogiczne, albowiem w parlamencie jest tylko jeden poseł o tych personaliach, zatem można do zidentyfikować nawet bez daty urodzenia.
Zdaniem Biura Prasowego Kancelarii Sejmu informacja była nieprawdziwa, zatem do redakcji wpłynęło podpisane przez Biuro Prasowe Kancelarii Sejmu żądanie opublikowania sprostowania nieprawdziwej informacji.
W ocenie redaktora naczelnego jego treść była nierzeczowa i nie odnosiła się do faktów — sprostowanie nie może zawierać sugestii lub przypuszczeń — zatem odmówił jego zamieszczenia, zatem do sądu trafiło stosowne powództwo (art. 39 pr. pras.).
5 października 2016 r. dziennik „Fakt” napisał, że Marszałek Sejmu RP przeciąga sprawę wniosku o uchylenie immunitetu posłowi Ł. Z. W rzeczywistości wniosek ten był niekompletny i wnioskodawca miał obowiązek go uzupełnić.
Biuro Prasowe Kancelarii Sejmu
(Pozostawione w uzasadnieniu okruszki pozwalają stwierdzić, że chodzi o uchylenie immunitetu poselskiego Łukaszowi Zbonikowskiemu, zaś stroną pozwaną był redaktor naczelny „Faktu”.)
Sąd prawomocnie uwzględnił powództwo: instytucja sprostowania prasowego nie jest środkiem ochrony dóbr osobistych, lecz szczególnym mechanizmem przewidzianym przepisami prawa prasowego, który pozwala opinii publicznej zapoznać się ze stanowiskiem przeciwnej strony — umożliwia zainteresowanej osobie zajęcie własnego stanowiska i przedstawienia swojej wersji wydarzeń (audiatur et altera pars). Stąd też rzeczywiście ogólne stwierdzenie o nieprawdziwości podanych informacji, bez dokładnego wskazania, które informacje są nieprawdziwe, nie jest wypowiedzią rzeczową — jest to raczej sąd wartościujący wyrażający negatywną ocenę wypowiedzi prasowej — co uzasadnia odmowę publikacji (art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras.).
Nadesłane do redakcji sprostowanie było jednak w ocenie sądu rzeczowe i precyzyjnie wskazywało, które informacje zdaniem wnioskodawcy są nieprawdziwe — nie ma bowiem obowiązku wyraźnego wskazania, który konkretnie fragment artykułu jest nieprawdziwy, wystarczy, że wynika to wyraźnie z treści sprostowania. A skoro dziennikarze posługują się niejednokrotnie sugestiami i aluzjami — nie ma przeszkód, by treść sprostowania odnosiła się także do owych sugestii i innych sformułowań, które nie są podanymi wprost stwierdzeniami.
Bezzasadny był zarzut procesowy braku legitymacji procesowej Biura Prasowego Kancelarii Sejmu — niezależnie od tego, że w opublikowanym tekście pada nazwisko Marka Kuchcińskiego, informacja dotyczy działalności organu Sejmu, nie zaś prywatnej działalności osoby fizycznej, a w takich przypadkach Biuro Prasowe jako organ Kancelarii Sejmu może być zainteresowanym w rozumieniu przepisów o sprostowaniu prasowym — jest zatem uprawnione do występowania z tego rodzaju żądaniami i powództwami.
Stąd też finalnie sąd (przeredagowując nieco treść sprostowania) uwzględnił powództwo i nakazał publikację sprostowania dotyczącego rzekomego opóźniania przez Marka Kuchcińskiego (któremu brakuje jeszcze 3 lat do 65 roku życia) procedury uchylenia immunitetu poselskiemu.