Eppur si muove — miał pono szepnąć Galileo, mogą też szepnąć miłośnicy prawa wszelakiego: oto dziś w Dzienniku Ustaw opublikowano ustawę wprowadzającą nowe święto — Święto Chrztu Polski (ustawa z dnia 22 lutego 2019 r. o ustanowieniu Święta Chrztu Polski, Dz.U. z 2019 r., poz. 656).
Dla przypomnienia: projekt ustawy pojawił się w parlamencie 2 lata temu (wydawało się, że z okazji okrągłej, 1050 rocznicy chrztu księcia Mieszka I, dla niepoznaki zwanego „chrztem Polski”), jednak od tamtego czasu troszkę się zmieniło, a mianowicie:
- zgadza się nazwa święta, któremu lepiej bez cudzysłowu (w projekcie było Święto Państwowe — „Święto Chrztu Polski”, finalnie stanęło na tym, że to po prostu Święto Chrztu Polski);
- ustawa ma krótszą preambułę: prawodawca nadal podkreśla datę i „doniosłość decyzji” księcia — przypomina, że dzień ten uznaje się za początek „Państwa Polskiego” (ki diabeł?) — ale pomija „znikomą obecność tego historycznego faktu w społecznej świadomości” (i słusznie, bo po co wywoływać wilka z lasu?);
ustawa z 22 lutego 2019 r. o ustanowieniu Święta Chrztu Polski W celu upamiętnienia chrztu Polski, datowanego na 14 kwietnia 966 r., zważywszy na doniosłość decyzji Mieszka I, uznawanej za początek Państwa Polskiego, uchwala się co następuje:
Art. 1. Dzień 14 kwietnia ustanawia się Świętem Chrztu Polski.
Art. 2. Święto Chrztu Polski jest świętem państwowym.
Art. 3. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
- nie ma pomyłki w dacie — „14 kwietnia 966 r.” (bez cudzysłowu) pojawia się w preambule, ale już ów 14 kwietnia będzie świętem corocznie;
- dla jasności: Święto Chrztu Polski jest świętem państwowym — ale nie jest dniem wolnym od pracy (ale czy w tę niedzielę sklepy będą czynne? będą! (bo to „niedziela bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy”, por. „Zakaz handlu w niedziele i święta”);
- ustawa weszła w życie z dniem ogłoszenia — czyli dokładnie dziś.
Q.E.D.