Znęcanie się nad zwierzętami powinny cechować umyślność i zamiar bezpośredni sprawcy — to oczywista oczywistość w orzecznictwie. Czy to jednak oznacza, że sprawca musi mieć na celu sprawienie zwierzęciu bólu i cierpienia? Czy jednak owa umyślność i zamiar muszą odnosić się do samych działań, które ustawodawca zaliczył do znęcania się nad zwierzęciem? (wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z 6 lutego 2019 r., II Ka 316/18).
Orzeczenie dotyczyło mężczyzny uniewinnionego w I instancji od zarzutu popełnienia przestępstwa znęcania się nad zwierzętami (art. 35 ust. 1a uoz) — nie zapewniał swoim koniom, kozom i psom właściwej opieki i warunków bytowania (nie żywił ich prawidłowo, nie zapewniał stałego dostępu do wody, zaniedbywał) — bo zdaniem sądu oskarżonym nie kierowała zła wola, lecz nieświadomość i trudności finansowe, co wyklucza przyjęcie, iżby działał w zamiarze bezpośrednim.
Skuteczna okazała się apelacja wniesiona przez prokuratora: owszem, przestępstwo znęcania się nad zwierzętami może być popełnione tylko umyślnie i w zamiarze bezpośrednim — co oznacza, że dopuszczając się jakiegoś działania określonego w przepisie prawa musi mieć zamiar dokonania czynności sprawczej, ale już nie jest wymagany zamiar spowodowania cierpienia lub bólu u zwierzęcia. Prowadzi to do konkluzji, iż jeśli postępowanie sprawcy wyczerpuje opis jednego z punktów wyliczonych w art. 6 ust. 2 uoz, sąd nie musi już ustalać czy spowodowało to cierpienie lub ból u zwierzęcia (bo to ustawodawca przesądził, iż działania takie stanowią znęcanie się nad zwierzęciem).
Oznacza to, że zarzut znęcania się nad zwierzęciem nie wymaga przypisania sprawcy „złej woli” — w przeciwnym razie dochodzimy do wniosków absurdalnych: że sprawianie zwierzęciu bólu i cierpienia wynikające z przyczyn finansowych nie jest znęcaniem się.
Należy też podkreślić, iż potencjalnie można rozważyć przypisanie sprawcy wykroczenia naruszenia zakazów i nakazów przy trzymaniu zwierząt gospodarskich, które można także popełnić nieumyślnie (art. 37 uoz).
Z tego względu zaskarżony wyrok został uchylony, a sprawa zwrócona do ponownego rozpoznania w niższej instancji.