Czy wezwanie policji do policji — funkcjonariuszy po cywilu, którzy pukają do drzwi, ponieważ próbują spotkać się z mieszkańcem — może być kwalifikowane jako wykroczenie wywołania niepotrzebnej interwencji? Czy jednak każdy ma prawo się bać każdego, kto wchodzi na podwórko i puka do drzwi? (nieprawomocny wyrok SR w Bełchatowie z 30 listopada 2021 r., II W 275/21).
Sprawa zaczęła się od niezapowiedzianej wizyty dwóch nieumundurowanych — była zima, na głowach mieli czapki, na twarzy maseczki (bo koronawirus), a na ramionach opaski z napisem POLICJA — funkcjonariuszy, którzy przybyli do pewnego domostwa z zadaniem dowiezienia lokatorki na przesłuchanie. Dzwonili do furtki, lecz nikt nie otwierał, zaś zagadnięci sąsiedzi powiedzieli, że mieszkańcy domu nigdy nie otwierają policji (która jest częstym gościem), ale z tyłu jest druga brama, która zwykle jest otwarta. Policjanci podjechali od tyłu, weszli na teren posesji, zaczęli pukać do drzwi i zawołali „policja, proszę otworzyć”; w tym momencie dojrzeli przez okno jednego z lokatorów, który się im przyglądał — jeden z nich przyłożył legitymację służbową do szyby i jeszcze raz krzyknął, że to policja — a jednak mężczyzna udał, że ich nie widzi — po czym dwukrotnie zadzwonił na numer alarmowy 112 prosząc o interwencję policji, bo „w tej chwili dwie osoby w maskach próbują dostać się do mieszkania, słychać grzebanie w zamku” i „brama zamknięta, prawdopodobnie przeszli przez płot. Jest w domu sam, była z nim matka, ale nie wiadomo, czy jest na podwórzu, czy w mieszkaniu”.
Dyspozytorka uznała, że ma miejsce próba kradzieży z włamaniem, więc raz-dwa wysłała na miejsce patrol — który po przeskoczeniu przez ogrodzenie spotkał kolegów z komendy…
…tym razem drzwi domostwa się otworzyły, kobietę (nb. matkę mężczyzny) udało się dowieźć na czynności procesowe — a jej domownikowi postawiono zarzut fałszywego wywołania niepotrzebnej interwencji.
art. 66 kodeksu wykroczeń
Kto:
1) chcąc wywołać niepotrzebną czynność, fałszywą informacją lub w inny sposób wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia,
2) umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokuje telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1500 zł.
§ 2. Jeżeli wykroczenie spowodowało niepotrzebną czynność, można orzec nawiązkę do wysokości 1000 złotych.
Mężczyzna stwierdził, że wystraszył się dobijania do drzwi i manipulowania przy zamku, a ponieważ zauważył dwóch zamaskowanych facetów po cywilu, bojąc się o zdrowie matki i swoje, zadzwonił na policję. Kiedyś był już napadnięty i pobity, grożono mu śmiercią, więc miał prawo się bać. Gdyby wiedział, że to policjanci, na pewno otworzyłby drzwi i nie wzywał pomocy prawdziwych policjantów.
Sąd ustalił, że rodzina obwinionego znana jest policji, także z tego, że „zawsze były kłopoty” ze stawiennictwem na wezwania policji (było nie było nawet ta interwencja podyktowana była koniecznością doprowadzenia jego matki). Jasne, może i mógłby się wystraszyć dwóch nieznanych, zamaskowanych mężczyzn na swojej posesji — jednakże biorąc pod uwagę, że przy kontakcie wzrokowym miał szansę dojrzeć legitymację policyjną i usłyszeć wołania „policja proszę otworzyć”, prośba o interwencję ze względu na „grzebanie” w zamku była mocno spóźniona, by przyjęta linia obrony wystarczała do wydania wyroku uniewinniającego. W tym bowiem momencie obwiniony wiedział już, że ma do czynienia z policjantami, zatem telefon na 112 podyktowany nie obawą, lecz wyłącznie chęcią uniknięcia dowiezienia kobiety na przesłuchanie.
Sumarycznie oznacza to, że wezwanie policji do policji — informacja o rzekomym zakłócaniu miru domowego — była fałszywa, a spowodowanie interwencji patrolu policyjnego wynikało z zamiaru spowodowania niepotrzebnej czynności — przeto uznając obwinionego (nie pracuje, brak dochodów) winnym wykroczenia określonego w art. 66 par. 1 pkt 1 kw wymierzono mu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem 40 godzin wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne.