O tym, iż to szczera prawda, że “this man cannot remain in power”

Zaczynając od początku: jestem, byłem i będę niepoprawnym amerykanofilem, toteż nie tylko napisałem swego czasu pracę magisterską o prezydencie U.S.A., ale także od zawsze twierdzę, że wszystkie antyamerykańskie hasełka to tylko młyn na wodę radzieckich i rosyjskich władyków, niezależnie od tego, czy pochodzą ze środowisk lewackich („pokój, rozbrojenie, odprężenie, precz z Pershingami w Europie!”), artystycznych („Bonzo Goes to Bitburg” i „Kinky Sex Makes the World Go 'Round”). czy też ultraprawicowych (dla których samo powstanie Stanów Zjednoczonych było efektem spisku i dowodem, że masoneria rządzi światem). Dlatego przypuszczam — głośno twierdzę — że na pewno lepiej gnić pod amerykańskim butem, niż obrastać rosyjskim sadełkiem (chyba że ktoś nazywa się Kim Philby, Jean-Paul Sartre czy Gerhard Schroeder).

Nie mam też wątpliwości, że z międzynarodowym bandytyzmem nie można poczynać w białych rękawiczkach, zamiast nich zawsze lepsze są rękawice bokserskie. Już pierwszego dnia rosyjskiej napaści na Ukrainę napisałem, że przydałoby się wywołać ducha Reagana — który dobrze wiedział, kiedy i z kim trzeba negocjować, ale wiedział też kiedy, komu i jak trzeba się postawić. Kanoniczne „evil empire”, wyborne „we begin bombing in five minutes” — kiepski aktor (czy kogoś P.T. Czytelnikom to nie przypomina?) nie bał się użyć pełni swego kunsztu, by przynajmniej powiedzieć co myśli o sowieckim imperium i jego polityce.

(Ciekawe: niektórzy twierdzą, że to naprawdę była tylko gra, że prezydent Reagan po prostu udawał takiego szybkiego rewolwerowca, co to najsamprzód strzela, a później pyta — żeby władcy z Kremla uważali go za nieobliczalnego i się go bali.)

Wczorajsze „for God’s sake, this man cannot remain in power” Joe Bidena wpisuje się w ten nurt w znakomity sposób. Warszawskie przemówienie, w którym wyraźnie zostało powiedziane, że Putin nie może pozostać przy władzy, to pierwszy wyraźny głos: z bandziorami polityki się nie robi, do bandziorów się strzela. Nawet jeśli na dziś NATO odżegnuje się od bezpośredniej interwencji w Ukrainie, Rosjanie — których mimo wszystko należy zaliczyć do pierwszych Władimira Władimirowicza Putina — powinni wziąć się w garść i usunąć niebezpiecznego satrapę.
(Naczytawszy się o historii mogę powiedzieć, że to jest przemówienie, którego zabrakło przed 1938 rokiem — tymczasem Putin jest już po swoim Sudetenlandzie i po Kłajpedzie, ale jeszcze przed Háchą (bajdełej ciekawe co teraz sobie myśli Janukowycz i czy zajrzało już mu w oczy widmo Quislinga?), no i przed wrześniem… Zaś biorąc pod uwagę, że „Putin” nieprzypadkowo rymuje się ze „Stalin”: to już jest etap prowokacji, stref wpływu i „bliskiej zagranicy”, walki z cywilami i wywózek.)

Sęk w tym, że Rosja nie uznaje negocjacji z pozycji negocjacji, ugody na bazie wzajemnych ustępstw i wzajemnego szacunku. Zamiast tego Rosja od kilku stuleci uznaje tylko negocjacje z pozycji siły (i czuje respekt wyłącznie przed siłą), ustępuje wyłącznie przed zdecydowaniem, a szanuje tylko tego, przed kim czuje respekt. Macron i jego obawy przed „escalade des mots et des actions en Ukraine”, nawet jeśli powodują na Kremlu wystrzały (z odkorkowywanych szampanów, oczywiście tych skitranych jeszcze przed wprowadzeniem embarga), to z pewnością także kąśliwe komentarze, w których idiot utile może być łagodniejszym określeniem.

Więc nie, nie pcham Polski do wojny — ale zwracam uwagę, że ta wojna już się toczy, i to jest także nasza wojna. Ukraina walczy i ginie za nas; będzie walczyć i ginąć, dopóty ta wojna się nie skończy. Jeden ze sposobów: „this man cannot remain in power”!

PS niedowiarkom przypominam, że gdyby nie Ameryka… jesienią 1917 r. Ententa robiła już bokami (nawet bez wycofania się przez Lenina z wojny), gdyby nie Ameryka, front zachodni nie doczekałby rewolucji listopadowej w Berlinie; po grudniu 1941 r. Armia Czerwona jeździła amerykańskimi dżipami i jadła amerykańskie konserwy, no i to Amerykanie tłukli się na dwóch frontach (a łącznie było ich nawet trzy).