Przepisy rozporządzenia o ochronie danych osobowych zostały częściowo wyłączone w odniesieniu do działalności wydawców prasowych, to oczywista oczywistość. Czy tzw. klauzula prasowa obejmuje także prawo do bycia zapomnianym, a więc PUODO nie może prowadzić postępowania dotyczącego skargi na odmowę usunięcia danych osobowych z archiwalnej publikacji internetowej?
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 stycznia 2022 r. (II SA/Wa 1055/21)
Prawo do bycia zapomnianym nie zostało wyłączone na podstawie tzw. klauzuli prasowej.
Sprawa zaczęła się od skargi na przetwarzanie przez wydawcę prasowego danych osobowych — które pojawiły się w tekście opublikowanym w portalu należącym do czasopisma. Zainteresowany zażądał usunięcia swego nazwiska z powołaniem się na prawo do bycia zapomnianym, a po tym jak mu redakcja odmówiła — wniósł skargę do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.
PUODO stwierdził, że działalność prasowa nie podlegała (publikacja miała miejsce pod rządami ustawy z 1997 r.) i nie podlega pod przepisy o ochronie danych osobowych. Organ nie może zatem zająć się skargą, a więc postępowanie podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe.
art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych
Do działalności polegającej na redagowaniu, przygotowywaniu, tworzeniu lub publikowaniu materiałów prasowych w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. − Prawo prasowe, a także do wypowiedzi w ramach działalności literackiej lub artystycznej nie stosuje się przepisów art. 5–9, art. 11, art. 13–16, art. 18–22, art. 27, art. 28 ust. 2–10 oraz art. 30 rozporządzenia 2016/679.
Odmiennie rzecz ocenił Wojewódzki Sąd Administracyjny: owszem, art. 85 RODO pozwala na wyłączenie stosowania przepisów o ochronie danych osobowych w przypadku działalności prasowej, jednak wynikający z niego przepis ustawy o ochronie danych osobowych nie wskazuje prawa do bycia zapomnianym (art. 17 RODO). Oznacza to, że powołanie się na prawo do zapomnienia nie jest apriorycznie wykluczone w odniesieniu do wydawcy prasowego — zatem decyzja o umorzeniu postępowania była nieprawidłowa, zaś PUODO powinien merytorycznie rozpoznać skargę.
Wcale nie na marginesie zwracam uwagę, że w innych orzeczeniach warszawski WSA przyjął, że nawet jeśli prawo do bycia zapomnianym nie jest wyłączone, klauzula prasowa i tak nie pozwala na analizę legalności przetwarzania danych osobowych przez media — zaś w jeszcze innym orzeczeniu stwierdzono, że prawo prasowe zawiera własne regulacje dotyczące ochrony prywatności osób — ale są przypadki, w których wolność wypowiedzi prasowej i informowania powinna brać górę.