Czy zbliżeniowe użycie zgubionej przez właściciela karty płatniczej może stanowić kradzież z włamaniem? Czy jednak włamanie wymaga przełamania jakiegoś zabezpieczenia, na przykład podania numeru PIN — zatem przybliżenie karty płatniczej do terminala nie może być traktowane jako przełamanie zabezpieczenia? I przy okazji: czy sprawca, który cudzą zapłacił 200 zł, może liczyć na „dobrodziejstwo” granicy przepołowienia kradzieży? (nieprawomocny wyrok SR dla Warszawy-Mokotowa z 14 września 2022 r., III K 1113/21).
Sprawa dotyczyła dwóch mężczyzn, którzy znaleźli cudzy portfel, w nim dowód osobisty, prawo jazdy i kartę płatniczą, którą zapłacili m.in. za alkohol, paliwo do samochodu i w barze mlecznym (łącznie wydając ok. 220 zł)…
…zaś posłużenie się uprzednio przywłaszczoną kartą płatniczą w celu przełamania zabezpieczenia elektronicznego i „włamania do systemu bankowości elektronicznej” zakwalifikowano jako przestępstwo kradzieży z włamaniem.
art. 279 § 1 kodeksu karnego
Kto kradnie z włamaniem,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Sąd przypomniał, że orzecznictwie przyjmuje się, iż „przybliżenie karty płatniczej do terminala skutkuje uzyskaniem dostępu do rachunku bankowego właściciela karty, dochodzi zatem do przełamania bariery elektronicznej w systemie bankowej płatności bezgotówkowej„. Zabezpieczeniem pieniędzy zgromadzonych na rachunku nie jest bowiem numer PIN, lecz sama konstrukcja karty płatniczej, zaś przełamanie zabezpieczenia nie musi polegać na wpisaniu wykradzionego numeru PIN — do kwalifikacji czynu jako kradzieży z włamaniem całkowicie wystarczające przybliżenie karty do terminala płatniczego (postanowienie SN z 18 maja 2021 r., III KK 102/21). Do czynu określonego w art. 279 par. 1 kk nie mają zastosowania przepisy o tzw. granicy przepołowienia kradzieży, przeto każda kradzież z włamanie jest przestępstwem, niezależnie od skradzionej przez sprawcę kwoty.
Biorąc jednak pod uwagę relatywnie niską kwotę oraz sposób popełnienia przestępstwa — bezprawnie użyta karta została przez sprawców znaleziona (nie ukradziona, etc.) — sąd uznał, iż czyn stanowi przypadek mniejszej wagi (art. 283 kk). Z tego względu wobec jednego z oskarżonych orzeczono karę 8 miesięcy ograniczenie wolności, drugi z nich — jako prowodyr, który namówił kolegę do wykorzystania znalezionej karty i recydywista po odsiadce — trafi za kraty na 4 miesiące.
(ujęcie czysto ilustracyjne, fot. Olgierd Rudak, CC BY-SA 4.0)