Mój najpopularniejszy zespół sprzedaje po 5 tysięcy egzemplarzy każdej płyty. Tymczasem podczas trasy koncertowej na jego występy przychodzi 200 tysięcy osób. Coś więc jest tu nie tak. Skąd 195 tys. fanów zna jego muzykę? Najwidoczniej sobie przegrało. Mój zespół i ja na tym tracimy. Dlatego trzeba wprowadzić opłatę reprograficzną na nowe nośniki. Skorzysta z tego cała branża — Sławomir Pietrzak, szef SP Records [wydafca m.in. Kazimierza Staszewskiego]
Internety podają, że człowiek, który zawodowo zajmuje się wydawaniem muzyki powiedział, że coś nie gra w tym, że 200 tys. osób przychodzi na koncerty kapeli, która sprzedaje 5 tys. płyt. Jego zdaniem dla artystów oznacza to stratę, ponieważ dowodzi faktu, że „dodatkowe” 195 tys. biletów sprzedało się (?) — jeśli nie przez przypadek — to wskutek możliwości legalnego przegrania sobie muzyki w ramach dozwolonego użytku.
Teza śmiała, także przez lekką obraźliwość dla fanów twórczości Kazimierza Staszewskiego (do których się nie zaliczam, chociaż nie oznacza to, że nie słucham czasem „Melassy”, „12 groszy” czy „Taty Kazika”). Nadto warto pamiętać, że czasem można iść na koncert z ciekawości lub dla zabicia czasu — dotyczy to zwłaszcza darmowych imprez pod gołym niebem, które Kult swego czasu chętnie nawiedzał (we Wrocławiu mówią „idzie lato, będzie Kazik na Wyspie”).
Mnie niepokoi określenie „coś jest tu nie tak” w odniesieniu do jak najbardziej zgodnej z prawem instytucji dozwolonego użytku i niejasna konkluzja, że skoro „dodatkowe” 195 tys. osób jakoś poznało jakąś muzykę, to na pewno przez jej przegrywanie — a zatem obecnie trzeba osoby te dociążyć dodatkową opłatą reprograficzną, chociaż jest całkiem możliwe, że sposób ich zapoznania się z twórczością nie miał nic wspólnego z nośnikami, które po prostu powinny podrożeć.
Słowem: kowal zawinił, a Cygana powiesili, coś takiego przyszło mi do głowy…