A skoro było ostatnio o tym, że windykowanie długu ze sfałszowanej umowy to problem także dla wierzyciela oraz o tym, że stosowanie zbójeckich metod dochodzenia roszczeń może naruszać dobra osobiste dłużnika (nawet jeśli zobowiązanie istnieje i nie jest spłacane) — a kiedyś było o tym, że za błędne dane w BIK odpowiedzialność ponosić może instytucja finansowa, która zgłosiła błędną informację — to czas chyba skrobnąć kilka zdań na temat: czy zobowiązanie do korekty danych w BIK może być dochodzone na zasadach ochrony dóbr osobistych? (na podstawie nieprawomocnego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 11 maja 2015 r., sygn. akt I C 375/14).
Stan faktyczny w sprawie jest dość nieskomplikowany: powód był klientem Citibanku, posiadał kartę kredytową Visa Gold z limitem 48 tys. złotych. Umowa kredytu została zawarta w 1999 r. na czas określony — równy terminowi ważności karty kredytowej. Umowa była kilka razy przedłużana, jednak jesienią 2011 r. klient wypowiedział umowę i spłacił zobowiązania.
Mimo wypowiedzenia umowy o kartę kredytową bank przesłał klientowi nową kartę kredytową — klient jej nie aktywował — a następnie obciążał go comiesięcznymi opłatami za używanie karty, a także za pakiet bezpieczeństwa. A ponieważ powód nie spłacał (nieistniejącego) zadłużenia, bank nie reagując na reklamacje doliczał koszty za monity listowne i telefoniczne.
Po kilku miesiącach takiego kontredansu bank wypowiedział umowę o kartę kredytową i przekazał dane o zadłużeniu do BIK.
Zdaniem banku sytuacja wyglądała o tyle inaczej, że powód błędnie powoływał się na stary regulamin kart kredytowych, tymczasem obecne postanowienia inaczej określały warunki prolongowania ważności karty — obowiązkiem klienta było poinformowanie wystawcy karty o zamiarze nieprzedłużania umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki umowa została zawarta. Klient mógł także wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, jednak tego nie uczynił (nie istniało nagranie takiej rozmowy), zatem zaległości finansowe jak najbardziej istnieją — i mogą być dochodzone przez bank.
Sąd I instancji uwzględnił żądanie powoda i zobowiązał bank do wystąpienia do BIK o korektę danych dotyczących długu powoda poprzez wykreślenie informacji o zadłużeniu wynikającym z umowy karty kredytowej.
Zdaniem sądu żądanie powoda było o tyle zasadne, że bank nie wykazał, iżby umowa o kartę kredytową nadal wiązała strony w okresie, za który dochodził należności, nie zostało także udowodnione wysłanie do powoda monitu listownego — czyli bank nie udowodnił istnienia dochodzonego długu, do czego oczywiście był zobowiązany. Zdaniem sądu nie mogło dojść do przedłużenia umowy w sposób dorozumiany także przez użycie karty — albowiem klient karty nie aktywował (na rozprawie okazał nowy plastik nie oderwany nawet od listu, w którym mu ją doręczono).
Owszem, zgodnie z przedłożonym przez bank regulaminem kart kredytowych mogło dojść do automatycznego przedłużenia umowy, jednak powód zaprzeczył, iż regulamin w zmienionej treści został mu doręczony — zaś bank faktu tego też nie wykazał (na marginesie: Citibank przesyła zmienione TOiP i regulaminy listem zwykłym, zatem potwierdzeniem takim siłą rzeczy nie dysponuje). A skoro umowa nie została zawarta na czas nieokreślony, to nie było także istotne czy klient skutecznie umowę wypowiedział — albowiem nie powinno w ogóle dojść do jej przedłużenia.
Wszystko to oznacza, że po dacie wygaśnięcia umowy bank przetwarzał dane klienta (w zakresie jego zadłużenia) z naruszeniem art. 105a prawa bankowego i art. 23 UoODO — godząc w ten sposób w szeroko pojętą prywatność powoda, która stanowi dobro osobiste podlegające ochronie na podstawie art. 23 kc. Dlatego też żądanie wysłania do BIK korekty informacji o zadłużeniu powoda było zasadne.
Wyrok nie jest prawomocny.