Krótko i na temat, może nawet nie paląc: do pewnego miasteczka przybywa pewien młody człowiek — czyli Willy Wonka (w tej roli Timothée Chalamet). Pełen marzeń i magicznych umiejętności: dość rzec, że potrafi wyczarować najwspanialszą pod słońcem czekoladę. Niestety, lokalnym rynkiem rządzi trzech potentatów, którzy może nie wyrabiają tak wyśmienitej czekolady, ale są mistrzami machinacji, knowań — a w dodatku zawiązali tajny kartel…
…jeśli się jeszcze zastanawiacie czy warto iść do kina na film „Wonka” — tj. jeśli się obawiacie, że to po prostu jeszcze jedna bajka dla dzieci — spieszę donieść, że choć rzecz może i jest adresowana głównie do młodych odbiorców, to dorośli nie tylko nie będą się nudzić (a to za sprawą choreografii i co najmniej jednej genialnej piosenki w wykonaniu… Hugh Granta), ale też czegoś się podowiadując.
Wracając ad rem: kartel o tyle niebezpieczny, chcąc za wszelką cenę dzielić i rządzić rynkiem czekolady udało się mu skorumpować szefa policji (ten bierze łapówki w czekoladkach), w spisku uczestniczy także proboszcz katedralny (świetny epizodzik Rowana Atkinsona) — więc rychło Wonka musi mierzyć się z niemałym ryzykiem natury nie tylko biznesowej (uchylę rąbka: tu pojawia się wątek kryminalny).
W sumie mamy bardzo zgrabną, delikatnie i estetycznie podaną pochwałę kapitalizmu i wolnej konkurencji — a także morał, że na nieuczciwych zmowach każdy, tak konsument jak dobry i nowatorski, lecz nieustawiony przedsiębiorca, traci.
Jak dla mnie mocne 7,5/10: plus za dynamiczną akcję i właściwie brak przestojów, świetne role (także te drugoplanowe), piękną scenografię — a także przekaz podprogowy. Przenudnego „Napoleona” rozkłada na łopatki — i nadziewa nim czekoladkę.
(„Wonka” (’Wonka’); scenariusz Simon Farnaby i Paul King; reżyseria Paul King; w roli głównej Timothée Chalamet, a poza tym Calah Lane, Keegan-Michael Key, Paterson Joseph, Tracy Ifeachor, Matt Lucas, Mathew Baynton, Olivia Colman, Rowan Atkinson, Hught Grant, Sally Hawkins)