Góry Izerskie: czeska strona Gór Izerskich (Jizerské hory) z psem

Góry Izerskie gościły już na łamach „Czasopisma”, były to wszakże nasze pierwsze wakacje z psinką świeżo zabraną ze schroniska. W tzw. międzyczasie Kuata stała się wytrawną górzystką, wszakże wdrapała się nawet na kilka dwutysięczników, aż nastał czas powrotu w Izery — a dokładnie na ich czeską stronę, czyli Jizerské hory — których (trawestując porucznika Duba) „jeśli jeszcze nie znacie, to lepiej będzie, jeśli poznacie”.

Czas na garść suchych faktów: Góry Izerskie to pasmo w środkowej części Sudetów Zachodnich, troszkę „w lewo” od Karkonoszy (na mapie, jadąc z Polski troszkę „w prawo”). Nieszczególnie wysokie (najwyższy wierzchołek, Wysoka Kopa sięga 1126 m n.p.m.), dość połogie — dominują świerkowe lasy, szerokie, podmokłe łąki (niesamowite torfowiska). Śmiało można w nie wyskoczyć nawet ze Szklarskiej Poręby (panująca tam relatywna cisza i spokój może być ożywcza po zgiełku Karkonoszy), ale lepiej ze Świeradowa Zdroju — lub położonych po przeciwnej stronie granicy Hejnic.

Można spytać: po co zatem iść w czeskie Góry Izerskie, skoro trawa jest wszędzie taka sama? Ano dlatego, że jest różnica — albowiem, jak ładnie opisuje to Wikipedia, ich północna (polska) część utworzona jest z gnejsów i łupków łyszczykowych, więc skałek jest mało — natomiast Jizerské hory są „zbudowane z granitu karkonoskiego, obfitują w skałki”.
Czyli to, co tygrysy lubią najbardziej.

góry izerskie czeska strona — Granit karkonoski jak się patrzy. Ořešník (800 m n.p.m.) to pierwszy szczyt, na który udało się nam wdrapać. Na ten wierzchołek prowadzą stalowe drabinki i wykute w skale stopnie (fot. Olgierd Rudak, CC-BY-SA 3.0)

Niektórzy przy takiej ekspozycji jaką oferuje Ořešník czują się jak ryba wyrzucona z wody — na szczęście inżynierowie pomyśleli i są nawet stalowe barierki, których można się chwycić, dodatkowo można się przytrzymać poręczy. Niestety, większość skał w Jizerskich horach jest niedostępnych dla naszej psinki (fot. Olgierd Rudak, CC-BY-SA 3.0)

Rezerwat przyrody Na Čihadle to zjawisko samo w sobie. Ciekawe, że jego teren jest otoczony płotem (trzeba przejść przez furtkę!), a stawikom można się lepiej przyjrzeć dzięki górującej nad terenem drewnianej wieży widokowej. Te oczka wodne na szczęście jeszcze nie wyschły na amen (fot. Olgierd Rudak, CC-BY-SA 3.0)

Jizera — Wzrok Was nie myli: choć czeskie społeczeństwo ma miano najbardziej ateistycznego w Europie, na wierzchołku Jizery — podobnie jak w przypadku wielu innych skał — znowu… krzyż (fot. Olgierd Rudak, CC-BY-SA 3.0)

A na Paličníku… kolejny krzyż; sprawdziłem — część z nich ma wieloletnią tradycję, a stawiali je np. franciszkanie z bazyliki w Hejnicach. Niemniej nie da się ukryć, że takiego zagęszczenia symboliki chrześcijańskiej nie widziałem dotąd w żadnych innych górach (fot. Olgierd Rudak, CC-BY-SA 3.0)

Czeskie Góry Izerskie urzekły nas swoją urodą, przestrzeniami, ciekawą przyrodą, relatywnie niewielką ilością turystów spotkanych na szlaku (a warto mieć na uwadze, że byliśmy w czasie ich długiego weekendu — 5 lipca przypada Dzień Apostołów Słowiańskich Cyryla i Metodego, natomiast 6 lipca dzień Spalenia Mistrza Jana Husa). Na pewno jeszcze wrócimy na te szlaki, i to nie raz.

Tradycyjna garść podpowiedzi dla chętnych do ruszenia w ślady:

przez granitowe skały i nieco wyschnięte podmokłości: Hejnice — Ořešník — vodopád Velký Štolpich — przez torfowisko Vánoční louka (Černá hora) — Čertův odpočinek — Sněžné věžičky — Přírodní rezervace Na Čihadle — Jizera — Polední kameny (ciekawsze są skały położone jakieś 150 metrów dalej, niestety ich nazwy nie umiem odnaleźć) — Frýdlantské cimbuří — Hejnice;
przez podmokłości i granitowe skały: Smědava — Předěl — Paličník — rašeliniště (torfowisko) Černá jezírka (Mala Krásná Louka) — Pytlácké kameny — Jizerka — ścieżką dydaktyczną Tři izeríny — rašeliniště Jizerky — Smědava.

Jizerské hory — swoje chwalicie, cudzego nie znacie

powiązane