A teraz to co tygrysy lubią najbardziej czyli czy są kary za naruszenie ograniczeń, nakazów i zakazów wprowadzonych w związku z epidemią koronawirusa? Najprostsza odpowiedź brzmi: tak, nowych przepisów o karach jest takie mnóstwo, że aż trudno się w nich połapać.
Orientacji nie sprzyja oczywiście fakt, że regulacje weszły w życie po pięciu kwadransach vacatio legis, jednak spróbujmy to jakoś pozbierać do kupy:
- zaczynając od początku: od dziś obowiązują przepisy pozwalające na nałożenie kary w wysokości do 30 tys. złotych za naruszenie obowiązku kwarantanny, izolacji lub hospitalizacji (art. 15zzzn ustawy w/s COVID-19);
- kara ma charakter administracyjny i nałożyć może ją — wyłącznie na osobę, na którą wyraźnie nałożono obowiązek (i tu właśnie moje wątpliwości związane z „domownikami repatriantów” — czy „wraz” i „razem” oznaczają nałożenie obowiązku?) — sanepid, w drodze decyzji administracyjnej;
art. 15zzzn ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 568)
W razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, państwowy powiatowy inspektor sanitarny nakłada na osobę naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł.
- ciekawie prezentuje się także dodany do kodeksu wykroczeń przepis penalizujący niestosowanie się do wydawanych przez policjantów i pograniczników poleceń określonego zachowania się — jeśli owa obstrukcja będzie uniemożliwiała lub istotnie utrudniała wykonywanie czynności służbowych przez funkcjonariuszy, sprawca może trafić na 30 dni za kratki lub być ukarany grzywną do 5 tys. złotych (art. 65a kw);
- moim zdaniem norma-worek umożliwiająca generalne karanie za niestosowanie się do poleceń (na gruncie koronawirusowych obostrzeń: „proszę się odsunąć na dwa metry od żony”) to nic innego jak mokry sen marzących o państwie policyjnym, w którym rozkaz mundurowego jest najwyższym prawem (później, czyli przed sądem, można wyjaśniać czy polecenie było wydane „na podstawie prawa”);
art. 65a kodeksu wykroczeń
Kto umyślnie, nie stosując się do wydawanych przez funkcjonariusza Policji lub Straży Granicznej, na podstawie prawa, poleceń określonego zachowania się, uniemożliwia lub istotnie utrudnia wykonanie czynności służbowych, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
- ale jeszcze lepiej prezentuje się dodany art. 48a ustawy w/s chorób zakaźnych, który wprowadza bardzo szeroki katalog sankcji za naruszenie bardzo szerokiego katalogu zakazów i nakazów wynikających ze stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii;
- i tak na gruncie obowiązujących od dziś obostrzeń: (i) za naruszenie obowiązku kwarantanny, zakazu pałętania się po ulicy bez potrzeby (a tak się kiedyś śmiałem z amerykańskich przepisów o loiteringu), obowiązku wychodzenia przez młodzież pod opieką dorosłych, etc.,etc. — od 5 do 30 tys. złotych; (ii) za nielegalne otwarcie sklepów lub wyjście do parku — od 10 do 30 tys. złotych; (iii) za naruszenie przepisów o reglamentacji sprzedaży produktów (tego jeszcze nie wprowadzono) — od 10 do 30 tys. złotych;
art. 48a ust. 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2020 r. poz. 567)
Kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których mowa w:
1) art. 46 ust. 4 pkt 1 lub w art. 46b pkt 5 i 9–12, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 30 000 zł;
2) art. 46 ust. 4 pkt 2 lub w art. 46b pkt 3, podlega karze pieniężnej w wysokości od 10 000 zł do 30 000 zł;
3) art. 46 ust. 4 pkt 3–5 lub w art. 46b pkt 2 i 8, podlega karze pieniężnej w wysokości od 10 000 zł do 30 000 zł;
4) art. 46 ust. 4 pkt 6, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 10 000 zł;
5) art. 46 ust. 4 pkt 7 lub w art. 46b pkt 4, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 10 000 zł.
- zaś każdy, kto nie zastosuje się do nałożonego nań przymusu skierowania do pracy przy zwalczaniu epidemii — też podlega karze od 5 do 30 tys. złotych (art. 48a ust. 2);
- to nie wszystko, bo przecież wiadomo, że nikt nie może być pewien swego życia, zdrowia lub majątku, dopóki obraduje Sejm RP: kary pieniężne wymierzane są w drodze decyzji administracyjnej, podlegają natychmiastowemu wykonaniu z dniem doręczenia — czyli od decyzji można się odwołać, ale odwołanie nie wstrzymuje obowiązku uiszczenia kary — należy je wpłacić w ciągu 7 dni pod rygorem egzekucji w trybie administracyjnym, zaś w przypadku recydywy kolejna kara rośnie o 25%.
Zamiast komentarza: powiedziałbym, że świat stanął na głowie, ale to chyba dobrze znany scenariusz — pod wpływem strachu (który można wywołać czymkolwiek, choćby wizją zalewu imigrantów) władza dociska śrubę, a ludzie się w olbrzymiej większości cieszą, bo to przecież dla ich dobra.