A skoro można na tutejszych łamach dywagować czy zamiast 800+ lepiej dać ulgę podatkową, czy aby jednak niektórzy na tę ulgę nie zarobią, to można chyba pokusić się o niewprawną recenzję spektaklu „Otworzy się ziemia” wystawianego na Scenie Ciśnień wrocławskiego Teatru Capitol…
…i od razu czas na małą dygresję: rzecz jest oparta na tekstach Bertolda Brechta i muzyce Kurta Weilla, więc mnie od razu na myśl przychodzi znakomita (i zdecydowanie niedoceniona) płyta Kazika Staszewskiego „Melodie Kurta Weilla i coś ponadto„. No i czasem tak niestety jest, że jak człowiek sobie nałoży do głowy określoną aranżację utworów — te charakterystyczne, ciężko-mruczące waltornie, te archaizujące klawisze, ten posępny wokal — to ma problem z percepcją czegoś… innego.
Wracając na chwilę ad rem: już sam nie wiem czy jestem troszkę zmęczony problematyką społeczną wdzierającą się zewsząd i wewsząd — w tym przypadku kwestią wykluczenia społecznego wynikającego z biedy, alkoholizmu, etc. — ale… chyba po prostu jestem już troszkę tym zmęczony (słyszałem głos, że warstwa reportażowa w spektaklu była najciekawsza — a może po prostu najbardziej prawdziwa). Więc znów, jak to było przy Johnie Wicku: rozumiem koncepcję, ale mój mały i nieogarnięty móżdżek jej nie kupuje. Rozumiem surowość spektaklu, jego scenografii, zachowań na scenie — ale tego wykrzyczanego buntu chyba też nie kupuję (zrozumcie mnie dobrze: „Otworzy się ziemia” jest lśniącą perełką przy „Marat / Sade”, ale ja po Teatrze Capitol nadal oczekuję czegoś bardziejszego…)
… cóż, dobrze, że wreszcie się nie rozbierali ;-)
(„Otworzy się ziemia”, Teatr Capitol we Wrocławiu, scenariusz scenariusz: Radek Stępień, Konrad Hetel (w/g tekstów Bertolta Brechta i Konrada Hetelfota), reżyseria Radek Stępień, na scenie Adrianna Hanslik, Adrian Kąca, Bartosz Picher, Helena Sujecka, Magdalena Szczerbowska, Aleksander Talkowski, Błażej Wójcik; fot. Olgierd Rudak, CC BY-SA 4.0)