Jesienny wypad do Istrii nie byłby wart funta kłaków, gdyby nie tych kilka butelczyn przytarganych w ramach kontrabandy — przypomniałem sobie o tym po raz kolejny, tym razem sącząc trunek o gustownej nazwie Vina Prodan Teran 2022.
Teran, jak podają internety, jest nie tyle chorwacką, ile istriańską odmianą winorośli, uprawianą głównie w zachodniej części półwyspu (w końcówce dziewiętnastego stulecia występowała w ok. 90% winnic). Potrzebuje dużo słońca i niewiele wody, więc wstrzeliła w lokalne warunki perfekcyjnie. Ciekawe: na etykiecie można znaleźć informację, iż wyrób jest wpisany na listę jako Chroniona nazwa pochodzenia (zaštićena oznaka izvornosti), acz na ministerialnej liście ZOI takiego produktu brak…
(I czas na małą dygresję, bo mi się dopiero niedawno rzuciło w oczy: przez niecałe dwa lata, po kapitulacji Włoch, Istria de facto podlegała Niemcom. Zgoda na utworzenie OZAK była ceną jaką Mussolini zapłacił za oddanie mu w pacht Republiki Salò; w sumie Hitlerowi bardziej chodziło o powrót do „macierzy” Laibach i okolic, Istria może i mogłaby pozostać włoska, ale po co było tworzyć jakieś eksklawy. (Przy okazji, jak już Führer nie musiał liczyć się ze swoim guru, zdecydował także o oderwaniu Südtirolu i powołaniu tamże OZAV.))
Wracając na chwilę ad rem: ten czerwony wytrawny Teran okazał się być winem niezwykle przyjemnym w smaku, i to od pierwszego do ostatniego kieliszka. Na tyle interesującym, że zacząłem na poważnie rozważać powrót po jeszcze kilka sztuk. (W kwestii formalnej: tę butelkę kupiłem w pierwszym z brzegu spożywczaku, a kosztowała kilka euro — jak na wino z Istrii wcale nie tak drogo.)
I to by było na tyle, na razie, darz bór!
(Vina Prodan Teran 2022, fot. Olgierd Rudak, CC BY-SA 4.0)