Jak pamiętają najwytrwalsi P.T. Czytelnicy Lege Artis w lipcu (w połowie lipca, właściwie to w drugiej połowie lipca, a dokładnie 18 lipca), udaliśmy się na wakacje do Wolimierza — czyli w Góry Izerskie. To były pierwsze (po rocznej przerwie) wakacje z psem, zatem — niezależnie od tego, że Kuata jest nadal młodziutka (co ma znaczenie: kondycja, wytrzymałość, etc.) — poniższy tekst odnosi się do tego czy Góry Izerskie idealnie nadają się do aktywnego spędzenia czasu z czworonogiem.
Pierwsza informacja, od której moim zdaniem zawsze powinni zaczynać przewodnicy psów zamierzający udać się gdziekolwiek (nie tylko w góry): Góry Izerskie nie są objęte żadnym parkiem narodowym, więc co do zasady nie ma przeciwwskazań formalnych dla wejścia tam z psiakiem. (Ważne: art. 15 ust. 1 pkt 16 ustawy o ochronie przyrody mówi także o rezerwatach, więc pojęcie „park narodowy” pojawia się tu dość umownie.)
Czas na nieco wrażeń: uwielbiam Izery, bo są tego warte. To naprawdę przepiękny kawałek Sudetów: może nie tak nieuczęszczane jak Góry Sowie, może nie tak dzikie jak Bieszczady, może nie tak wysokie jak Tatry — szkoda, że miejscami podeszwy butów ścieramy na asfalcie — jednak te niedogodności rekompensują nam naprawdę przepiękne widoki i super zieleń.
Oczywiście nie chcę powiedzieć, że Góry Izerskie zachwycą każdego. Niepocieszeni będą przede wszystkim zwolennicy ekstremum (stąd musiało minąć troszkę czasu zanim ja sam zacząłem doceniać podobne tereny). Jednak turyści preferujący wypoczynek z czworonogiem muszą iść na pewne kompromisy — które z czasem przestają być kompromisami ;-) — stąd też planując kilkudniowy wypad w Polskę albo po prostu parę spokojnych dni wśród zieleni i z dostępnością smacznego piwa śmiało można zaryzykować wizytę w Świeradowie i okolicach.