Właściciel nieruchomości, obok której zmienia się organizacja ruchu, ma interes prawny niezbędny do zaskarżenia zmiany

Warunkiem złożenia skargi na zatwierdzenie projektu zmiany organizacji ruchu jest wykazanie przez skarżącego interesu prawnego, to oczywista oczywistość. Czy jednak interes prawny właściciela nieruchomości, obok której przebiega droga, może sprowadzać się do wskazania, że nowa organizacja ruchu będzie miała wpływ na stan budynku? Czy jednak jest to kwestia dotykająca prawa własności, które są poza kompetencjami administracji publicznej, a więc nie mogą być źródłem interesu prawnego? (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 24 maja 2022 r., II SA/Op 92/22).

Orzeczenie dotyczyło skargi na zatwierdzenie projektu organizacji ruchu, w której przewidziano uzupełnienie przejścia dla pieszych o poprzeczny”garb” spowalniający. Zdaniem właścicielki pobliskiego domu zaproponowany garb mógł mieć negatywny wpływ na budynek, który zaczął pękać, a projekt nie spełniał wymogów technicznych (m.in. wymiarów i sposobu oznakowania), w toku postępowania nie przeprowadzono także badań na okoliczność wpływu wywołanego hałasu i drgań na budynek, zatem wniosła skargę do WSA.

Zarządca drogi (starosta, art. 10 ust. 5 pord) wniósł o odrzucenie skargi ze względu na brak interesu prawnego, którego nie sposób wywodzić wyłącznie z faktu, iż na drodze obok czyjegoś budynku zmienia się organizacja ruchu. Niezależnie od tego zwrócił uwagę, że każda decyzja administracji, w dowolną stronę, będzie wpływała na prawa i interesy różnych osób, co wcale nie oznacza konieczności eliminacji aktu normatywnego z porządku prawnego. Skoro zatem konieczne jest wybudowanie bezpiecznego, wyposażonego w zwalniający ruch garb, przejścia dla pieszych, to górę powinien wziąć interes publiczny w postaci zwiększenia bezpieczeństwa ruchu.

art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym
Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Odnosząc się do argumentów stron Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że:

  • zatwierdzenie przez starostę projektu zmiany organizacji ruchu jest aktem podejmowanym w sprawach z zakresu administracji publicznej — nie jest aktem prawa miejscowego — i podlega kontroli ze strony sądów administracyjnych (uchwała NSA z 26 czerwca 2014 r., I OPS 14/13);
  • skuteczna skarga na zmianę organizacji ruchu może się skończyć stwierdzeniem nieważności aktu w części lub całości, a jeśli przepis szczególny wyklucza możliwość stwierdzenia nieważności, sąd stwierdza wydanie go z naruszeniem prawa (art. 147 par. 1 ppsa);
  • skarga na zatwierdzenie projektu zmiany organizacji ruchu rodzaju może być wniesiona przez każdego, kto wykaże interes prawny, a także udowodni, iż jego interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone poprzez wydanie aktu lub uchwały;
  • w judykaturze istnieją dwa konkurencyjne poglądy jeśli chodzi o legitymację do zaskarżenia organizacji ruchu: w myśl pierwszego z nich interesu prawnego nie można wywodzić z samego faktu, iż obok nieruchomości zmienia się organizacja ruchu drogowego, ponieważ negatywne oddziaływanie na sąsiednie nieruchomości może być przesłanką roszczeń cywilnoprawnych, ale nie interesu prawnego, a albowiem zainteresowany nie może korzystać z innych dziedzin prawa dla ochrony swej własności;
  • stanowisko przeciwne natomiast podpowiada, iż zmiana organizacji ruchu na drodze przy nieruchomości może negatywnie wpływać na prawa właściciela, zatem interes prawny może wynikać z art. 140 kc;
  • merytorycznie natomiast WSA stwierdził, że skoro zatwierdzenie zmiany organizacji ruchu nie jest aktem prawa miejscowego — jest przejawem „działalności [administracji publicznej] polegającej na bezpośrednim i praktycznym realizowaniu zadań państwa (w tym jednostek samorządu terytorialnego) przez kształtowanie stosunków administracyjnoprawnych (publicznych) w określonych dziedzinach życia społecznego (tu organizacji ruchu na drogach publicznych)” — to obowiązkiem starosty było jego prawidłowe uzasadnienie („obowiązek uzasadniania niedecyzyjnych rozstrzygnięć” określony jest w art. 41 ust. 2 lit. c) Karty Praw Podstawowych UE).

biorąc więc pod uwagę, że starosta przeprowadził analizę ruchu dopiero po zatwierdzeniu zmian w organizacji ruchu, a w toku postępowania zbył argumenty właścicielki nieruchomości — ale w dokumencie nie wyjaśniono dlaczego właśnie w tym miejscy umiejscowiono sporne urządzenie, nie wskazał też na czym ma polegać poprawa bezpieczeństwa ruchu — skarga była zasadna, co pozwoliło stwierdzić nieważność aktu.

subskrybuj
Powiadom o
guest

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

2 komentarzy
Oldest
Newest
Inline Feedbacks
zerknij na wszystkie komentarze
2
0
komentarze są tam :-)x