To całkiem ciekawe: chociaż nie przepadam za książkami w stylu filmów, za jakimi przepadam (nie wyobrażam sobie marnowania czasu na czytanie o przygodach Jasona Bourne, ale i chyba nie chciałbym oglądać filmowej biografii Napoleona Bonaparte) — zaś za najgorsze paskudztwo mam tzw. romantyczne komedie — to jednak film „Śmietanka towarzyska” — najnowsze dzieło Woody Allena — mogę bez wstydu polecić.
Jasne, Woody Allen zszedł na psy: Bananowy czubek, Klątwa skorpiona, Purpurowa róża z Kairu, Scoop, Śpioch, Wszystko gra, Zelig — nawet uszeregowane alfabetycznie tytuły z przeszłości brzmią jak wyrzut przy najnowszych dziełach genialnego nowojorczyka. Jednak nawet jeśli nie da się już zrywać boków na jego filmach (Bananowy czubek) — i nawet jeśli nie są tak inteligentne jak Zelig — ani tak inteligentne jak Sen Kasandry — to nadal coś w nich jest.
Nie będę silił się na streszczenie fabuły „Śmietanki towarzyskiej”, bo sam film wygląda jak swoje własne streszczenie. Nie będę próbował niczego opowiadać, bo i nie ma o czym opowiadać. Ba, pewnie P.T. młodsi Czytelnicy Lege Artis wezmą mnie na noże, ale dopiero teraz może zacznę kojarzyć kim jest Kristen Stewart (jak się okazuje miała jakąś rólkę w skądinąd świetnie poszarpanym filmie Co jest grane?).
Aczkolwiek to wszystko nie przeszkadza bym stwierdził, że film „Śmietanka towarzyska” to naprawdę kawałek przyjemnej rozrywki. W głowie może nic wielkiego nie zostanie, emocji też olbrzymich nie wywoła — pewnie za dwa lata będę starał się przypomnieć czy go widziałem, czy akurat tę produkcję Allena z rozmysłem ominąłem — ale spędzonego w kinie czasu nie żałuję.
W starej szkolnej skali trója za pomysł i czwórka z małym plusikiem za sposób jego ogrania — czyli warto zobaczyć, ale nie ma co też drzeć szat jeśli się nie uda.
(Nb. wydaje mi się, że jest w kinach akurat coś bardziejszego, ale o tym może w poniedziałek wieczorem.)