Jeśli nużą Was opowieści, których fenomenalny sens przygasa pod kunsztowną formą, a jeden z większych zarzutów pod adresem producenta brzmi: trzeba było wcześniej zabrać kamerę! — czas pójść do kina na film „Nędznicy”.
W skrócie i nie paląc: „Les Misérables” przedstawiają jeszcze jeden naprawdę gorący dzień na przedmieściach Paryża (adekwatnie do tytułu scenariusz miejsce akcji wyznaczył w Montfermeil). Do odpowiedzialnego za utrzymanie porządku na imigranckim blokowisku patrolu starych wyg dołącza nowy (przeniesiony z innego miasta) policjant. Stare wygi mają stare i zawsze dobre metody — jednego przycisnąć, z innym trzymać sztamę — co przez dziesięć lat pozwalało zachować szacunek w oczach „podopiecznych”. Wszystko idzie świetnie do czasu, aż puszczają nerwy i sytuacja robi się naprawdę krytyczna… a później skrajnie krytyczna…
Zwykło się myśleć, że film akcji (zagrany w tempie, którego nie powstydziliby się nawet „Dżentelmeni”) nie jest do myślenia, jest do oglądania. Wychodząc z kina z „Nędzników” zmienicie zdanie: ten dynamiczny, wstrząsający, brudny, brutalny — zdecydowanie bez une fin heureuse — daje tyle do myślenia, że aż strach.
U mnie mocne 8,5/10 — bardzo duży plus za to, że można zrobić wyśmienity film bez gigantycznych nazwisk i za nader naturalistyczną scenografię (chyba mnie nie zdziwiło, że Ladj Ly był dotąd znany jako reportażysta, można też powiedzieć, że kręcąc w Montfermeil kręcił u siebie na podwórku). Za brak prostego moralizatorstwa i ferowania banalnych ocen.
Naprawdę, warto na chwilę wyjść z przytulnego mieszkanka na blokowisku, podjechać do kina — poświęcić czas na obejrzenie tego rewelacyjnego filmu.