A teraz coś z całkiem innej beczki: czy wynajem lokalu pod nielegalne automaty do gier może być traktowane jako urządzanie gier hazardowych?
postanowienie Sądu Najwyższego z 9 maja 2019 r. (III KK 78/18)
Realizacja znamienia „urządza” (art. 107 § 1 kks) wymaga podjęcia czynności związanych ściśle z organizowaniem gry hazardowej.
Orzeczenie wydano w sprawie mężczyzny oskarżonego o to, że wynajął część powierzchni we własnym lokalu gastronomicznym z przeznaczeniem na wstawienie niezarejestrowanych automatów do gier (art. 23a ustawy o grach hazardowych).
Oskarżony został prawomocnie uniewinniony od zarzutu przestępstwa karnego skarbowego polegającego na nielegalnym urządzaniu gier hazardowych (art. 107 par. 1 kks) — bo zdaniem sądu nie można kwalifikować jako „urządzania” gier hazardowych podpisania umowy dzierżawy przez właściciela knajpy, w której ktoś inny stawia automat do gier.
art. 107 par. 1 kodeksu karnego skarbowego
Kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
Bezskuteczna okazała się kasacja prokuratora wniesiona do Sądu Najwyższego. W ocenie SN przepis penalizujący urządzanie lub prowadzenie — wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia — gier hazardowych nie oznacza, że każde działanie jakkolwiek związane z hazardem podlega kwalifikacji z punktu widzenia art. 107 par. 1 kks. Owszem, „urządzać” to coś więcej niż „prowadzić”, zatem urządzanie gier hazardowych jest pojęciem treściowo szerszym i obejmuje całość podejmowanych działań (wyrok SN z 13 października 2016 r., IV KK 174/16) — jako urządzanie można traktować m.in. określanie warunków gry, reklamę i promocję hazardu, zapewnienie zaplecza logistycznego, pozyskanie miejsca, umożliwienie dostępu graczom, serwis i obsługę urządzeń, szkolenie personelu — ale nie można przyjąć, iżby sama czynność cywilnoprawna polegająca na oddaniu części lokalu innemu podmiotowi w zamian za czynsz można było traktować jako urządzania gier hazardowych.
Skoro zatem stwierdzono, iż oskarżony wynajął część swojego lokalu gastronomicznego pod ustawienie — choćby i nielegalnych — automatów, zaś wynajem lokalu pod urządzanie gier hazardowych nie może być traktowane jako urządzanie gier hazardowych, to oznacza, że uniewinnienie było prawidłowe.
Co innego gdyby to oskarżony był najemcą powierzchni, na której ustawiono automaty do gier (lub też podejmowałby jakieś inne czynności, np. wstawiał automaty) — jednak skoro to od niego wynajęto część lokalu, na której stanęły niezarejestrowane automaty, to nie można przypisać mu odpowiedzialności karno-skarbowej.
(SN zauważa, że być może oskarżonemu — pod warunkiem, że miałby świadomość jaki jest cel najmu — dałoby się przypisać pomocnictwo w popełnieniu czynu, art. 18 par. 3 kk w zw. z art. 20 par. 2 kks), ale skoro takiego zarzutu nie było, to oczywiście SN nie może wyjść poza granice zaskarżenia.)