A skoro do kina już (znów) wolno — nie od dziś wiadomo, że zakazany owoc smakuje najbardziej — nie dziwota, że do przybytku dziesiątej muzy pobiegliśmy natychmiast, jak to było możliwe, zwłaszcza, że tym razem jakby repertuar zdecydowanie ciekawszy. A ponieważ chciałem mieć kampera zanim było to modne, w pierwszym rzędzie padło na film „Nomadland” (ten, który dostał niedawno Oskara, jakby było to ważne).
W pewnym skrócie i nie paląc: po utracie pracy i związanej z tym likwidacji miasteczka Fern (w tej roli Frances McDormand, jej świetną role w „Fargo” czy „Trzy billboardy…” pamiętam do dziś) próbuje sobie radzić ruszając w drogę w wysłużonym vanie. Życie nomady nie jest proste, ale okazuje się nieco łatwiejsze w otoczeniu takich jak ona — wagabundów z wyboru lub z konieczności, hippisów, etc., którzy nad osiadłe życie preferują wolność i swobodę. Rychło się okazuje, że taki fristajl na tyle wchodzi w krew, że trudno pomyśleć o zacumowaniu na stałe w jednym punkcie — nieustająca podróż wciąga.
I co dalej? Właściwie to nic, ponieważ „Nomadland” jest niespotykanie spokojnym filmie o niespotykanie niespokojnej duszy (niespokojnej, bo ją nosi — jednak wszystkie przeciwności znosi ze stoickim spokojem); po 2-3 kwadransach przychodzi myśl, że niechby coś już się zaczęło dziać — a tu się okazuje, że największym strzałem jest wystrzelona guma…
Nie jest to mój ulubiony rodzaj kinematografii — nie oznacza to, że film jest zły, jak dla mnie po prostu okazał się zbyt wolnoobrotowy, jak przystało na silnik V8 — po prostu wydaje mi się, że nawet amerykański klasyk drogi mógłby być prowadzony nieco żwawiej, energiczniej.
U mnie 6,5/10, przy czym jeden punkcik dodaję za to, że pieniądze dobrze wydane, bo kino zarobiło — i wynikające z tego wrażenie, że człowiekowi rzeczywiście wolno tylko tyle, na ile pozwala mu władza (a u mnie znów się trąca anarchokapitalistyczna nuta, czyli kupić grata i dwururkę, a następnie ruszyć w trasę).
„Nomadland” (’Nomadland’), scenariusz i reżyseria: Chloé Zhao; w roli głównej Frances McDormand