I kolejne ciekawe orzeczenie Sądu Najwyższego odnoszące się do zagadnienia hazardu jako zjawiska prawnego, na które warto zwrócić uwagę. A chodzi o tezowane postanowienie SN z dnia 30 września 2015 r. (I KZP 6/15), w którym odmówiono wprawdzie podjęcia uchwały odpowiadającej na przedstawione zagadnienie prawne, ale w uzasadnieniu orzeczenia pojawił się dość istotny pogląd.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2015 r. (I KZP 6/15, teza):
Wyrażenie „wbrew przepisom ustawy”, użyte w art. 107 § 1 kks, wymaga konkretyzacji w wyroku skazującym także przez wskazanie w opisie czynu i podstawie skazania przepisu, z którego wynika norma naruszona przez oskarżonego (art. 413 § 2 pkt 1 kpk).
Skierowanie do SN pytanie brzmiało następująco (ten wątek jest często podnoszony przez krytyków
Czy konsekwencją uznania, że art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, wobec faktu jego nienotyfikowania Komisji Europejskiej, jest brak możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 kks osób, które prowadzą grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny wbrew zakazom zawartym w tymże przepisie
Sprawy miały się następująco: Urząd Celny oskarżył jakiegoś przedsiębiorcę o organizację gier „mających cechy losowości” na „urządzeniach/terminalach internetowych”, co miało stanowić przestępstwo skarbowe określone w art. 107 par. 1 kks. Sąd I instancji kazał za ów proceder (trwający kilka dni, tuż po wejściu w życie dodanego art. 29a ustawy hazardowej) zapłacić grzywnę w wysokości 3600 złotych (60 stawek dziennych, 60 zł każda).
Od wyroku poszła apelacja, w której zarzucono m.in. zastosowanie art. 107 par. 1 kks jako przepisu blankietowego („…wbrew przepisom ustawy…”) bez uzupełnienia o konkretne przepisy naruszone działaniem sprawcy. A ponieważ Sąd Okręgowy miał wątpliwości, sprawa trafiła do SN.
Sąd Najwyższy odmówił wprawdzie podjęcia uchwały, wskazując, że w tej sprawie norma blankietowa została wypełniona art. 29a ustawy o grach hazardowych (zakaz hazardu w internecie), i chociaż przepis ten nie został przywołany w opisie czynu ani w podstawie skazania (a taki wymóg na sąd nakłada art. 413 par. 2 pkt 1 kpk), to jednak brak ten nie miał wpływu na możliwość zidentyfikowania przepisu naruszonego przez sprawcę.
Jednakże mimo braku podjęcia uchwały SN wskazał kilka problemów, na które powinny zwracać uwagę sądy orzekające w procesach o organizowanie hazardu przez internet — przede wszystkim na konieczność rozróżnienia tego czy takie działanie jest urządzaniem gier hazardowych przez internet (art. 29a ustawy) czy też urządzaniem gier na automatach, które to automaty ze względów technicznych korzystają z sieci, ale nie są grami przez internet (art. 14 ust. 1 ustawy)? (Co ciekawe z uzasadnienia postanowienia wynika, że obrona nie podniosła takiego zarzutu w apelacji, ale w pewnych sytuacjach sąd odwoławczy może wyjść poza granice zaskarżenia, art. 440 kpk. Jest to o tyle istotne, że jeśli oskarżonemu nie można dać zarzutu z art. 29a, to nie uda się go ukarać za naruszenie zakazu wynikającego z art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.)
I to by było tyle, na tyle, na razie :)