A skoro parę dni temu było o tym, że sprytfon to też telefon, więc rozmawianie podczas prowadzenia auta jest wykroczeniem, dziś będzie kilka zdań o tym, że przesyłane informacje o wynikach wypadających na ruletce mogą być uznane za analizę przebiegu gry w celu oceny jej losowości — a w takim przypadku organizator może ustanowić zakaz wstępu do kasyna.
wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 grudnia 2022 r. (V ACa 576/22)
Stosowaniem techniki gry mogącej wpłynąć na przypadkowość wyniku gry jest już samo posługiwanie się łącznością telefoniczną w celu sporządzania analizy przebiegu gry.
Sprawa dotyczyła kobiety, która przy narzeczonym „wkręciła” się w chodzenie do kasyn i grę w Black Jacka. W pewnym momencie zauważyła, że krupierzy zaczęli stosować wobec niej tzw. „automatycznego buta” i „odcinanie kart” („otrzymywała mniejszą ilość kart do gry niż inni gracze oraz częściej niż u innych graczy następowało tasowanie kart. Rozgrywka, w której brała udział, trwała kilka minut, zaś tasowanie kart w tej samej rozgrywce — kilkanaście a nawet kilkadziesiąt minut. Inni gracze otrzymywali tyle kart, że mogli rozegrać standardową ilość partii”).
Po jakimś czasie doszło nawet do tego, że nie wpuszczono jej do kasyna, później znów i znów — wówczas uzyskała wyjaśnienie, że nałożono na nią bezterminowy zakaz wstępu do wszystkich kasyn sieci, a to z powodu używania sprzętów elektronicznych i podejrzeń o liczenie kart.
Zdaniem kobiety owszem, będąc w kasynie używała telefonu, acz wyłącznie z zwykły sposób. Nie przekazywała informacji z gry, nie rejestrowała rozdań, nie kontaktowała się z kimkolwiek w celu uzyskania podpowiedzi — nikt też nie zwracał jej lub innym osobom uwagi na takie uchybienia. Oznacza to, że zakaz został wprowadzony bez uzasadnionych przyczyn, zatem doszło do naruszenia dóbr osobistych: wolności, prawa dostępu do publicznie oferowanych legalnych usług, prawa do rozrywki i do decydowania o sposobie spędzania wolnego czasu, prawo do niedyskryminacyjnego traktowania jako konsumenta. W wytoczonym powództwie zażądała zniesienia zakazu i 1,5 tys. zadośćuczynienia.
art. 22 ust. 4 ustawy o grach hazardowych
Podmiot [prowadzący działalność w zakresie gier hazardowych], w celu ochrony interesu uczestników gry lub zakładu wzajemnego i osób trzecich może odmówić wstępu albo usunąć z ośrodka gier albo punktu przyjmowania zakładów wzajemnych osobę, która nie przestrzega postanowień regulaminu gry lub zakładu wzajemnego lub stosuje techniki gry mogące wpłynąć na przypadkowość wyniku gry przez:
1) sporządzanie notatek dotyczących przebiegu gry przy użyciu notesów, elektronicznych urządzeń obliczeniowych, zapisów audio lub wideo;
2) posługiwanie się łącznością telefoniczną, radiową lub podobną w celu sporządzania lub wykorzystania analiz przebiegu gry.
Zdaniem pozwanej spółki zakaz wstępu do kasyna wprowadzony został ze względu na to, że kobieta była odbiorcą przesłanej przez narzeczonego (poprzez aplikację Messenger) informacji o przebiegu i wynikach gry w ruletkę: mężczyzna w wysyłanej przez telefon korespondencji przepisywał jej wypadające numery, odnotowywał także znaki szczególne ruletki (np. rysy na kole, etc.), za co także nałożono nań zakaz. (Zainteresowani twierdzili, że dane przesłał dlatego, że nie miał jak inaczej zapisać notatek w telefonie; kasyno pozwalało na zapisywanie wyników — ale tylko na papierze — i nawet udostępniało w tym celu plik bankietów z własnym logo; inna praktyka nakazywała wymieniać koła jeśli zaistniało podejrzenie, że gracze próbują analizować grę w celu analizy wyników.)
Sąd I instancji uznał, że prawo do spokojnego wypoczynku i prawo dostępu do usług czy prawo do równego traktowania nie stanowią dóbr osobistych, jednak opisywane przez powódkę działania mogą prowadzić do naruszenia wolności, która wszakże może być ograniczana wyłącznie na podstawie przepisów ustawowych i wyłącznie w ściśle określonych przypadkach. Owszem, podmiot prowadzący działalność hazardową może odmówić wstępu osobie, która stosuje techniki mogące wpłynąć na losowy charakter gry, jednak w przypadku kobiety taki zarzut był zupełnie nieuprawniony. Decyzje kasyna był wyłącznie efektem „projekcji” zachowań narzeczonego, które przełożyły się na prewencyjny zakaz wstępu nałożony na kobietę. Kobiecie nie udowodniono żadnych nieregulaminowych praktyk: nie liczyła kart, nie stosowała żadnych technik wpływających na losowość gier — była tylko adresatką wiadomości wysłanych przez innego gracza — więc w istocie poniosła konsekwencje zachowań innej osoby. Bezpodstawne ograniczenie możliwości korzystania z kasyna stanowi naruszenie dobra osobistego w postaci wolności, a ponieważ strona pozwana nie wykazała żadnej okoliczności uchylającej bezprawność swego działania, sąd orzekł anulowanie zakazu wstępu do kasyn i umożliwienie korzystania z wszystkich usług (ale oddalił roszczenia majątkowe).
Spór trafił do sądu odwoławczego, który przyznał, że dobrem osobistym jest także swoboda wstępu do publicznych miejsc wypoczynku i rozrywki, toteż wprowadzenie zakazu korzystania z takich obiektów może uprawniać do podjęcia działań określonych w art. 24 kc.
Kluczowa dla rozstrzygnięcia jest jednak ocena, czy zakaz wstępu do kasyna został wprowadzony zgodnie z prawem. Tu jednak sąd inaczej ocenił stanowisko powódki oraz przedstawione dowody: raz, że naiwne i niewiarygodne jest tłumaczenie, że młody i wykształcony narzeczony nie potrafi sporządzić notatek w inny sposób, niż wysyłając je do bliskiej osoby; dwa, że wiadomość kończyła się frazą „cechy szczególne potem” — co oznacza, że działanie nie było przypadkowe i miało być kontynuowane (wcale nie na marginesie: mężczyzna także pozwał kasyno żądając zniesienia swojego zakazu — i w tej sprawie podał nieprawdę, ponieważ twierdził, że informacje wysłał na swoje własne, fikcyjne konto, podczas gdy w rzeczywistości trafiły do jeszcze innego odbiorcy). Pozwala to stwierdzić, że przesłanie danych o ruletce „nastąpiło w ramach świadomego współdziałania tych osób , ukierunkowanego na ograniczenie przypadkowości wyników gry hazardowej„ oraz „stwarzało domniemanie faktyczne, iż w/w osoby współdziałały ze sobą”. Można uznać, iż kobieta nie była wyłącznie bierną odbiorczynią danych, lecz po prostu posługiwała się „łącznością” — bo współpraca z bezpośrednim naruszycielem nie jest postawą bierną — toteż jej zachowanie mogło być podstawą wprowadzenia zakazu wejścia do kasyna.
Do wprowadzenia zakazu wynikającego z art. 22 ust 4 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie jest konieczne dokonanie w istocie analizy [losowości gry]. Przepis mówi o posługiwanie się łącznością telefoniczną, radiową lub podobną w celu sporządzania analiz przebiegu gry. Liczy się zatem cel posługiwania się łącznością telefoniczną, a nie faktyczna realizacja tego celu. Przesłanka techniki gry „mogącej wpłynąć na przypadkowość wyniku gry” aktualizuje się już w momencie potencjalnej, hipotetycznej możliwości wpłynięcia na przypadkowość gry.
A gdyby prawodawca widział to inaczej, to dałby krupierom możliwość przejrzenia telefonów gości — ponieważ jednak kasyno nie może wertować urządzeń klientów, zakaz wstępu do kasyna może być ustanowiony wyłącznie na podstawie zachowania, które „wskazuje na możliwość wpłynięcia na przypadkowość wyniku gry, a nie zachowanie, które w istocie naruszenie tej przypadkowości wywołuje”. Mało tego: zakaz ten może dotyczyć każdej osoby, a nie tylko gracza (i to jest o tyle jasne, że analizę można przeprowadzić dla innej osoby — właśnie gracza).
Sumarycznie prowadzi to do konkluzji, iż zakaz wstępu był zasadny, więc do jakiegokolwiek naruszenia dóbr osobistych nie doszło — zatem sąd odwoławczy zmienił wyrok i oddalił powództwo w całości (a przegrana kosztowała powódkę 2,2 tys. zł kosztów za obie instancje).
(ujęcie czysto aluzyjne, albowiem nawiązuje do pewnej sceny w pewnym recenzowanym na tutejszych łamach filmie; ogłaszam konkurs: o jaki film chodzi? na odpowiedzi czekam do godz. 12.00 jutro — nagrodą jest wirtualny uścisk prawicy RedNacza dla pierwszej osoby, która udzieli prawidłowej odpowiedzi — to nie jest gra losowa!; fot. Olgierd Rudak, CC BY-SA 4.0)